Śluby Pawłowe

Dz 18,9-18

W Kenchrach ostrzygł głowę, bo złożył taki ślub.(Dz 18, 18)

Te Kenchry przyciągają uwagę! Pamiętam tę nazwę, od kiedy po raz pierwszy jako lektor w kościele odczytałem ostatnie zdanie pierwszego czytania. „Ostrzygł głowę, bo złożył taki ślub”. Sporami, próbami zabójstwa, sądami i więzieniami Dzieje Apostolskie są tak naszpikowane, że stają się wręcz monotonne. Ale ścięcie włosów przez Pawła, to jest dopiero coś! No bo... właściwie po co je ścinał? Owszem, wiadomo, że Żydzi mieli rozmaite praktyki religijne dotyczące włosów, nawet Flawiusz w swoim najsłynniejszym dziele o nich pisał: w ramach pokuty na początku trzydziestodniowego postu obcinano włosy. Ba, palono je nawet na ołtarzu. Czy Paweł w ten sposób przygotowywał się do czegoś wyjątkowego? Czy chciał odnowić się wewnętrznie, uprosić łaskę, potrzebował wsparcia, bo obawiał się, jak zostanie przyjęty w Jerozolimie? A może chciał podkreślić swoje przywiązanie do tradycji, w której wyrósł? Nigdy się tego nie dowiemy i nie to jest w tej historii najważniejsze. Raczej to, że w każdym położeniu, w którym się znajdował, Apostoł Narodów miał świadomość, że nie działa własnymi siłami. Że nie od niego pochodzi ta „przeogromna moc”. Że on jest jedynie narzędziem, słabym i łatwo się psującym. Jak bardzo takiej świadomości potrzeba wszystkim, którzy głoszą Jezusa. Gdyby ją mieli, łatwiej byłoby im pogodzić się z własnymi ograniczeniami, również wówczas, gdy ewangelizacyjne akcje zawodzą...