I kto to mówi?

Dz 15, 7-21

Po długiej wymianie zdań, przemówił Piotr do apostołów i starszych: „Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli”. (Dz 15,7)

I kto to mówi? Ten, który podczas pierwszego spotkania z Mesjaszem wypalił:  „Odejdź ode mnie!”? Ten, który na górze Tabor nie potrafił się zachować, przespał najważniejsze wydarzenia i bełkotał coś o namiotach? Ten, który „na widok silnego wiatru uląkł się i zaczął tonąć”? Który „wziął Jezusa na bok i począł czynić Mu wyrzuty” i usłyszał krótkie „Zejdź mi z oczu szatanie!”? Który  nie chciał, by Jezus umywał mu nogi, obiecywał: „Nigdy nie zdradzę!”, a weryfikacją tego zapewnienia okazała się jedna noc? Ten, który uciekł w sen, gdy Mistrz pocił się krwią? Który odciął Malchusowi ucho, nie rozumiejąc dlaczego Jezus uzdrowił prześladowcę? Ten, którego nie było na Golgocie, bo rozdrapywał rany pogrążony w czarnej rozpaczy?

Tak, ten sam. Biblia wyróżniał rolę Piotra jako pierwszego wśród apostołów. Wspomina, że Chrystus „ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu”. I Dzieje Apostolskie, i Pawłowe listy potwierdzają, że Piotr zajmował w Kościele pierwsze miejsce i choć w kluczowym momencie dramatu zdezerterował, Bóg nie odstąpił od danego mu słowa.