Fakty apostolskie

„Nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy” (Dz 4,20)

Czytamy DZIEJE znaków i cudów – księgę życia ludzi, w których inni rozpoznawali towarzyszy Jezusa. „Nie możemy nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy” – ten fakt jest dla APOSTOŁÓW oczywisty. Czy to także opowieść o mnie, wyznającym przecież wiarę nie tylko w powszechny, ale i apostolski Kościół?

„Kościół jest jak roślina, która wzrosła w ciągu wieków, rozwinęła się, przyniosła owoce, ale jej korzenie są mocno osadzone w Nim, a fundamentalne doświadczenie Chrystusa, jakie mieli Apostołowie, wybrani i posłani przez Jezusa dociera aż do nas. Od tej małej roślinki aż do naszych dni, na cały świat” – przypomniał Franciszek podczas jednej z audiencji ogólnych. Tamtego dnia papież zwrócił uwagę na wagę świadectwa życia. Mówił o chrześcijanach słów, ale żyjących jak poganie.

Apostołowie nie mogli nie mówić, bo nie mogli zaprzeczyć samym sobie, czując – nie tylko głęboko w sercu, ale też na ustach – dotyk Ducha Świętego.

Jest jeszcze jeden powód, dla którego my – i ci pierwsi, i ci współcześni uczniowie – nie możemy nie mówić. Bo On nas zapewnił: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,19-20). Nie możemy nie mówić. I nie jest to wyraz niewoli, ale Jego woli.