Czy miłość Boga ponad wszystko oznacza równocześnie wyrzeczenie się całej reszty?

Mk 12,28b-34 

Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»

Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».

Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».

Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Mk 12,28

Najważniejsze przykazanie – miłować Boga całym sercem, duszą, całym umysłem i ze wszystkich sił – wydaje się jakimś nadludzkim wymaganiem. Czy miłość Boga ponad wszystko oznacza równocześnie wyrzeczenie się całej reszty? I jak zrealizować to przykazanie w codzienności? Nie bez powodu treść tego przykazania poprzedzona jest nakazem: „Słuchaj”. Najpierw słuchaj, Izraelu, najpierw słuchajmy i my, by dowiedzieć się, kim i jaki jest Bóg, który do nas mówi. Z kolei ze słuchania Boga, z poznawania Go, rodzi się miłość i wdzięczność za wszystko. Za to jaki jest, co dla nas zrobił i do czego nas wzywa. I jeszcze ta prawdziwa miłość Boga prowadzi do uporządkowania każdej innej miłości.