Choćby waliła się ziemia

Z tym większym smutkiem przypatruję się temu, co w tym pięknym rejonie dzieje się obecnie: mieszkańców już nie ma (zostali ewakuowani), a popękane drogi przypominają kadry z filmów grozy. Wulkan Fagradalsfjall jest bliski erupcji. W okolicach miasta zarejestrowano około tysiąca trzęsień ziemi. Po kilku tygodniach od chwili, w której mogłem się pozachwycać, z tego, co zachwycało, pozostało niewiele. Może tylko dzikość natury i jej barwy. To, co ludzkie, jakby poniosło klęskę. Może to dobra okazja, żeby sobie przypomnieć, że to, co tworzy człowiek, jest przemijające… Jak on sam. Nieprzemijająca jest z pewnością miłość, którą okazujemy innym ludziom. Ona jest tym, dla czego warto żyć.

W VII Światowym Dniu Ubogich myślę nie tylko o milionach ludzi potrzebujących pomocy, ale i o tych, którzy całe swoje życie niesieniu pomocy innym poświęcili. Nieraz niedoceniani, uważani za niezrównoważonych marzycieli… Wierni ideałowi dobra, które można świadczyć zawsze, wszędzie i bez względu na okoliczności. Napisał o nich papież w swoim orędziu na ten dzień: „Dziękujmy Panu, że jest tak wielu mężczyzn i tyle kobiet żyjących poświęceniem dla ubogich i wykluczonych, dzieląc się z nimi; osób w każdym wieku i różnego statusu społecznego, które oddają się gościnności i angażują u boku tych, którzy są w sytuacjach marginalizacji i cierpienia. Nie są to nadludzie, ale »sąsiedzi«, których spotykamy każdego dnia i którzy w milczeniu stają się ubogimi wraz z ubogimi”. Franciszek zadecydował, że hasło tegorocznego Dnia Ubogich będzie brzmiało: „Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka”. To zachęta do tego, żebyśmy jako chrześcijanie przypomnieli sobie, co jest naprawdę ważne. I co nie przemija, „choćby waliła się ziemia i góry zapadały w otchłań morza” (Ps 46,3).