Błogosławiony papież soboru

Gdy przez sześć lat rzesze nieustannie przychodziły przed grób Papieża Polaka, widać było, że to nie tylko moda. W przekonaniu tym można było utwierdzić się ponownie, przyglądając się Mszy beatyfikacyjnej 1 maja. Gdyby nie głębokie przekonanie o świętości Jana Pawła II, nie byłoby tych wielojęzycznych tłumów, nie byłoby łez wzruszenia i autentycznego entuzjazmu towarzyszącego słowom Benedykta XVI oficjalnie ogłaszającego swojego poprzednika błogosławionym.

W jego homilii chyba najbardziej uderzało nawiązanie do testamentu zmarłego przed sześciu laty papieża, w którym przedstawiał się on jako realizator ducha Soboru Watykańskiego II. Benedykt XVI przypomniał, że to z ducha tegoż soboru pochodzi wezwanie, które Jan Paweł II skierował do ludzi na początku swojego pontyfikatu: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”; otwórzcie drzwi społeczeństw, kultur, systemów politycznych i ekonomicznych.

To właśnie dzięki takiemu postawieniu sprawy udało się Wielkiemu Polakowi odwrócić „tendencję, która wydawała się nie-odwracalna”; tendencję ogarniającej wszystko laicyzacji. Dziś, gdy dość często się o tym zapomina, warto pamiętać słowa Benedykta XVI. I uznać, że beatyfikując Jana Pawła II, poniekąd beatyfikował także jego wizję obecności Kościoła w świecie.