Ogień Ducha Świętego

Ato czytałeś? – znajomy zakonnik wręczył mi z błyskiem w oku niewielką broszurkę Ogień Ducha Świętego. Połknąłem tę książeczkę od razu. I zachwyciłem się. Ostatni święty prawosławia, kanonizowany przed rewolucją październikową, schowany w leśnej głuszy dysponował całym arsenałem darów Ducha Świętego. – Modlitwa, post, czuwanie i wszelkie inne uczynki chrześcijańskie, chociaż są dobre same w sobie, nie stanowią celu życia chrześcijańskiego.

Prawdziwy cel życia chrześcijańskiego polega na osiąganiu Świętego Ducha Bożego! – notował Mikołaj Motowiłow, który odwiedził mnicha w pustelni nad Sarowką. Serafin chwycił go mocno za ramiona i zawołał: – Teraz jesteśmy obydwaj w Duchu Bożym! Dlaczego pan nie patrzy na mnie? – Nie mogę patrzeć, bo z oczu ojca padają błyskawice! Twarz ojca stała się jaśniejsza od słońca, oczy bolą mnie od blasku! – Nie bój się, pobożny bracie! – odparł mnich. – Pan stał się tak samo świetlisty jak i ja. Teraz pan jest też w pełni Ducha Bożego!

Wcześniej Serafin spędził aż tysiąc dni i nocy na modlitwie. Jego imię tłumaczy się jako „płomienny”. Dla wschodniego chrześcijaństwa jest tym, kim Franciszek z Asyżu dla katolicyzmu. Nic dziwnego, że francuska Wspólnota Błogosławieństw wzięła sobie tego ubogiego pustelnika na patrona. Ta książka płonie. Gorąco polecam!