Śpiew, który zapala

Było ich trzy tysiące. Jedni ubrani w białe płaszcze, inni w stroje ludowe, jeszcze inni w garnitury. Amerykanie mieli na głowach czerwone dżokejki. Ale kiedy śpiewali, ich głosy łączyły się w nie- zwykłej harmonii. „Gaude Ma- ter Polonia” czy „Oda do radości”, zabrzmiały naprawdę po- tężnie.
Na XXXIV Międzynarodowy Kongres Chórów Pueri Cantores, odbywający się w Krakowie od 10 do 15 lipca, przyjechało ok. 130 chórów dziecięcych i młodzieżowych z 15 krajów świata.

Przeważali Europejczycy, ale byli też przedstawiciele USA, Brazylii, Konga czy Korei. Kolorowe flagi, wnoszone przez delegacje poszczególnych państw, powiewały u podnóża kościoła Mariackiego. Najwięcej było Niemców i Francuzów – ci ostatni okazali się też najgłośniejsi. Gromkimi okrzykami reagowali na każdą poświęconą im wzmiankę.

– Chcę śpiewać dla Chrystusa, dlatego tu jestem – wyznaje Alexandre Haďdar, osiemnastolatek z chóru Petits Chanteurs de la Cathédrale de Valence (Francja). – Śpiewam w tym chórze od początku jego istnienia, czyli od sześciu lat. Spotkałem w nim bardzo serdecznych i jednocześnie solidnych ludzi. Jesteśmy z różnych szkół, nie tylko muzycznych. Ja akurat mam za sobą edukację muzyczną, ale niektórzy nigdy nawet nie uczyli się czytania nut. Śpiewanie nie jest moją jedyną pasją. Kocham też sport i znajduję czas, żeby pogodzić te zainteresowania.

Bo muzyki nie ma w szkole
Do Polskiej Federacji Pueri Cantores należy obecnie 37 chórów. – Tradycja chóralnego śpiewania jest w Polsce bardzo silna – uważa ks. Robert Tyrała, prezydent polskiego oddziału federacji. Danuta Szyma, dyrygent Scholi Cantorum Inovroclaviensis, działającej przy Miejskim Domu Kultury w Inowrocławiu, potwierdza tę opinię. Dodaje jednak, że w gimnazjach i szkołach podstawowych brakuje zespołów, w których młodzi ludzie mogliby się rozwijać.