Skarb w śmieciach

Knajpa w Dublinie. Przy stoliku siedzi dwóch facetów, spokojnie popijając whisky. Starszy z nich to Brendan Robert Hewson, cyniczny, twardy Irlandczyk, katolik, który stracił wiarę. Młodszy – jego syn, lider jednej z najlepszych kapel świata. Ojciec patrzy w twarz Paula (tak brzmi prawdziwe imię Bono) i rzuca: – Jest tylko jedna rzecz, której ci zazdroszczę. – Pieniędzy? Sławy? Domku w Paryżu, Dublinie, pod Niceą? Śpiewam, robię wszystko, o czym ojciec sam marzył… – domyśla się muzyk.

A ojciec odpowiada: – Ty naprawdę jesteś blisko Boga. – A ty nigdy nie byłeś? – pyta Bono. – Nie. – Przecież przez większą część życia byłeś katolikiem. – Tak. Wielu ludzi jest katolikami, ale to wcale nie znaczy, że rozmawiają z Bogiem. To rozmowa, w której słychać tylko jedną stronę i milczenie drugiej. A tobie ta druga strona odpowiada. – To prawda, odpowiada. – A jak ty to wyczuwasz? – Jakoś instynktownie, czuję odpowiedź na modlitwę, albo że Ktoś mnie słucha i prowadzi we właściwą stronę. Kiedy czytam Pismo Święte, w jakiś dziwny sposób ożywa dla mnie i nadaje sens chwili, w której się znalazłem.

Wypłakałem cały gniew
Książki, które weszły na rynek, pełne są takich dialogów. To wywiad-rzeka, który z Bono przeprowadził Francuz Michka Assayas i wydawnictwo, w którym pastor Steve Stockman wyłapuje duchowe wątki w twórczości kapeli. A ponieważ jest ich naprawdę sporo, powstała pokaźna książka.

Muzyce kapeli nie jest potrzebne dorabianie ideologii. Ich publicznie deklarowana wiara znana jest od lat.
Bono wspomina: „Kiedyś, należąc do chrześcijańskiej wspólnoty modlitewnej Shalom, siedzieliśmy z Edgem i zastanawialiśmy się: a może powinniśmy dać sobie spokój z tą kapelą? Nagle zdaliśmy sobie sprawę: Chwileczkę.

A skąd pochodzą nasze talenty? Właśnie w ten sposób chwalimy Boga, nawet jeśli nie tworzymy religijnych piosenek, bo nie sądzimy, aby Bóg potrzebował takiej reklamy (śmiech)”. Przytoczona rozmowa Paula z ojcem jest o tyle ważna, że między nimi często iskrzyło. Po śmierci matki to Brendan wychowywał chłopaka. Ojciec był prawdziwą „bombą atomową” – mówi artysta. Jak ją rozbroić? – pyta i od razu odpowiada: miłością. – Po śmierci ojca wybrałem się do kościoła w małej wiosce, w której mieszkamy we Francji, i poczułem, że muszę sobie odpuścić.

Tydzień wcześniej przeżyłem wybuch emocji. Chciałem poznać ich źródło. Uklęknąłem i wyrzuciłem z siebie cały gniew, jaki czułem wobec ojca. Podziękowałem Bogu za to, że go miałem i za wszystkie dary, które otrzymałem za jego przyczyną. Wypuściłem wszystko z siebie. Płakałem i poczułem, że gniew
się ulotnił”. Naigrawaj się z diabła U2 to nie ministranci, którzy po wieczornym nabożeństwie chwycili w ręce gitary. To wychowani przez dublińską ulicę muzycy o punkowym rodowodzie.