Marzenia Diogenesa

Kościół widać z daleka. Błękitny budynek stoi w centrum miasta, nieopodal rozległego parku Tysiąclecia, utworzonego niedawno dla uczczenia jubileuszu założenia miasta. W jednej ze ścian kościoła ustawiono naturalnej wielkości pomnik Jana Pawła II. Czekając na proboszcza o. Diogenesa Valentina Urquizę, rozmawiamy z s. Marią, która opiekuje się świątynią oraz prowadzi katechezę dla miejscowych dzieci. Z wykształcenia jest pedagogiem, więc jako zakonnica realizuje również swe świeckie powołanie.

Choć jest wczesne popołudnie, do świątyni wchodzą już ludzie. – Tak jest każdego dnia – mówi. – Ludzie zaglądają z ciekawości, także prawosławni i muzułmanie. Nasi przychodzą dopiero na nabożeństwo bądź Mszę św. Wchodzi młoda para. Kręcą się chwilę po kościele, wreszcie pytają, gdzie mogą świeczkę zapalić. – Dla prawosławnych wizyta w świątyni bez zapalenia świeczki przed ikoną jest nieważna – śmieje się s. Maria. Podprowadza młodych do figury Matki Boskiej Fatimskiej, wskazując, gdzie mogą zapalić świeczkę. Nam zaś wyjaśnia, że figura jest darem papieża Pawła VI, który w 1968 r. wyraził życzenie, aby trafiła do Rosji. Dopiero kiedy rozpadł się Związek Sowiecki, papieskie życzenie zostało spełnione, a figura w końcu trafiła do Kazania.

Polski ślad
Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego został poświęcony przez kard. Angelo Sodano przed rokiem, ale parafia obchodziła niedawno jubileusz 150-lecia istnienia. Jej założycielami byli Polacy – zesłańcy po powstaniach listopadowym i styczniowym oraz żołnierze. W Kazaniu stacjonował także IV Korpus carskiej armii, w którym służyło wielu naszych rodaków z ziem znajdujących się pod rosyjskim zaborem. Do tego dochodziła polska inteligencja, pracująca na Uniwersytecie Kazańskim. Wielkim wydarzeniem dla miejscowych katolików było przekazanie im przez papieża Piusa IX relikwii Krzyża Świętego. Dało to początek parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz budowie kościoła w 1858 r.

Świątynia była wielokrotnie przebudowywana, a swój ostateczny kształt otrzymała w 1904 r. Korzystało z niej wówczas ponad 20 tys. wiernych z całej guberni kazańskiej, a wspólnota była największą katolicką parafią w carskiej Rosji. Jej kres nastał po zwycięstwie bolszewików. Od 1923 r. nie było już w mieście katolickiego księdza, a w 1927 r. budynek świątyni został znacjonalizowany. Parafia odrodziła się dzięki Argentyńczykom z Instytutu Wcielonego Słowa (IVE), który tam powstał w latach 80. Dwóch z nich, o. Juan Carlos Sakk i Eugenio Macceo, przyjechało do Kazania w 1995 r. Po roku dołączył do nich o. Diogenes Urquiza.