Niewiedza rozumu

Brytyjscy i belgijscy naukowcy dzięki nowoczesnej technice odkryli, że uznany za „roślinę” 29-letni pacjent z Belgii jednak nie jest rośliną. Okazało się, że jego mózg odpowiada na pytania. „Lekarze są zdumieni” – doniosły tytuły prasowe. Dwa miesiące wcześniej lekarze zdziwili się, że leżący od 23 lat w stanie rzekomej śpiączki mężczyzna był cały czas przytomny i choć nie mógł dać żadnego znaku, wiedział dokładnie, co się wokół niego dzieje. Chwilę, gdy udało się nawiązać z nim kontakt, nazwał swoim drugim narodzeniem. I jest szczęśliwy. Odwrotnie niż eutanaziści, którzy nie przyjmują do wiadomości, że w takich warunkach można chcieć żyć. Próbują więc ratować sytuację, wyrażając nadzieję, że bezwładni pacjenci będą mogli teraz sami poprosić o uśmiercenie. A pewnie, pewnie. Gdyby Eluanę Englaro i Terri Schiavo przebadano tymi nowymi aparatami, na pewno powiedziałyby: „Jesteśmy żywe, słyszymy, widzimy i niczego bardziej nie pragniemy niż śmierci głodowej”.

Zimno się robi, gdy człowiek pomyśli, co musiały czuć te kobiety, gdy specjaliści oznajmiali, że one nic nie czują, i dlatego „odłączamy rurkę”. – Ale myśmy nie wiedzieli – powiedzieliby ci, którzy przyłożyli ręki do śmierci tych kobiet. Wtedy byli „pewni”, teraz byliby „zdumieni”. Kobiety cierpiące z powodu syndromu poaborcyjnego płaczą nieraz: „Dlaczego Bóg na to pozwolił? Dlaczego nie złamałam nogi, gdy szłam na tę przeklętą aborcję?”. Ale Bóg nie łamie ludziom kości. Ostrzega niepokojem sumienia, podsuwa kogoś, kto powie: „nie rób tego”, a wierzącym w Niego mówi po prostu: „słuchaj Kościoła”. Ale wielu woli zaufać własnej doraźnej „pewności”, która niesie równie doraźne „szczęście”. Są „pewni”, że aborcja to dobro, że in vitro dobro, masturbacja dobro, guma dobro, itede, itepe. A gdy po latach okaże się, jak straszne skutki przyniosła ich pewność, będą „zdumieni”, bo oni „nie wiedzieli”. Jakie tam nie wiedzieli – wybrali niewiedzę. Bo dopóki człowiek żyje, może wywracać ogonem każdego kota. Może zaprzeczyć każdej prawdzie, jak faryzeusze, którzy orzekli, że Jezus przez Belzebuba wyrzuca złe duchy.

Przyjdzie czas, że nie będzie można zaprzeczyć, ale wtedy już nie będzie wyboru. Dopóki wybór jest, musimy zaufać. Każdy komuś ufa. Jak nie Bogu, który mówi głosem sumienia i Kościoła, to ludziom, którzy „takie widzą świata koło, jakie tępymi zakreślą oczy”. Kto odmówi zaufania Bogu, zawsze ostatecznie zaufa diabłu, który mówi głosem zawinionej ignorancji i zadufania w siłę własnego rozumu. Czytelnik napisał mi kiedyś: „Stosuję prezerwatywę, bo nie rozumiem w tej kwestii stanowiska Kościoła”. Ciekawostka – człowiek woli zaufać własnemu „nierozumieniu” niż Duchowi Świętemu, który wie wszystko – również to, o czym nie śniło się filozofom. Również i to, czym kiedyś naukowcy będą zdumieni, a i to, czego nigdy nie zdołają pojąć. Bóg widzi każdą pułapkę, która grozi człowiekowi i za pośrednictwem Kościoła pokazuje właściwą drogę. Żeby nią iść, nie musimy jej zaraz „rozumieć”. Musimy w zaufaniu podać rękę przewodnikowi, a On doprowadzi nas tam, gdzie wszystko będzie w każdym sensie jasne.