Opowieść o dziecku niechcianym

Nasze losy zbiegły się niespodziewanie w dniu jego przyjścia na świat, 24 grudnia 2000 r. Miałam wtedy dyżur nocny w szpitalu i około godz. 23 usłyszałam, jak na oddziale noworodków zapłakało dziecko. To było jak wzruszająca metafora i pomyślałam, że bardzo szczęśliwa musi być ta, która dziś urodziła syna.

Wydawało mi się, że musi być szczęśliwa, bo ja byłam niepłodna i od dawna modliłam się o dziecko. Wkrótce dowiedziałam się, że maluch urodzony w Wigilię to chłopczyk i że został porzucony w szpitalu. Wyglądał strasznie: matka zaczęła rodzić go w domu, próbowała opóźnić rozwiązanie, a być może po prostu go udusić. Ale on przeżył, niedotleniony, z kręczem szyi, niedorozwojem żuchwy, przetoką okołoodbytniczą, z przykurczem mięśni kończyn. Tego dnia podjęłam najtrudniejszą decyzję w swoim życiu. Postanowiłam wraz z mężem powiedzieć Panu Bogu: „tak” – dla tego dziecka, tak niechcianego, że aż trudno nam było to sobie wyobrazić.

Wszystko działo się szybko: niezbędne dokumenty, wniosek do sądu, odwiedziny pracowników socjalnych. Po drodze spotykaliśmy bezdusznych ludzi, musieliśmy stawić czoła tylko z nazwy serdecznie brzmiącym instytucjom, przejść swoistą „drogę przez mękę”, aby ratować dziecko. Później nazwaliśmy to naszą własną ciążą. Dopięliśmy swego – nasz syn nie trafił do domu dziecka, ale wprost w nasze ramiona. Jest z nami od pięciu lat. Od początku swego życia z nami jest leczony i rehabilitowany. Dziś jest pod opieką sześciu poradni specjalistycznych. Jest niepełnosprawny – cierpi na nieuleczalny alkoholowy zespół płodowy. Dziecko z tym problemem to jakby połączenie huraganu, pożaru z seansem Davida Copperfielda.

Mózg jest tak upośledzony przez wypijany przez matkę alkohol, że dziecko nie jest w stanie funkcjonować w społeczeństwie bez pomocy innych. Nasz dom to pole bitwy, sala gimnastyczna i ciągła walka o normalne funkcjonowanie rodziny. Zrezygnowałam z pracy, bo nikt nie umiał mi pomóc przy dziecku, i nawet dobrze się stało, bo 1,5 roku po wzięciu chłopca byłam już w błogosławionym stanie i w kwietniu 2003 r. przyszedł na świat nasz drugi synek.

Od tamtego czasu o naszym życiu opowiadam jak o cudzie. Pan Bóg naprawdę cudownie to wszystko obmyślił, i dziś wiem, że była to jedyna droga, jaką mogłam pójść, jedyna droga dla mnie. To, o czym piszę, to świadectwo mojego życia.

Kiedy przeczytałam Pana artykuł pt.: „Jezus, dziecko niechciane” w świątecznym numerze GN, miałam uczucie, jakby ktoś nagle zdjął z moich ramion ogromny ciężar. Powróciły tamte wydarzenia, uczucia. Kiedy urodził się nasz drugi synek, wielu znajomych pytało, czy teraz oddamy ado-ptowanego. Bo po co nam taki chory, dziwny i brzydki, skoro mamy własne dziecko... Ci znajomi zostali wtedy skreśleni z listy ważnych nazwisk i telefonów, od tej pory nie napiliśmy się też z nimi herbaty. Widocznie nic o nas nie wiedzieli, skoro zadawali takie pytania, nie rozumieli, dlaczego jesteśmy tacy głupi...

Długo myślałam, czy ten list napisać. Dziś wiem, że chcę i powinnam to zrobić. Każdy, kto pisze, drukuje i próbuje zmieniać świat wokół siebie, powinien czuć, że ktoś go słucha i rozumie. Słowa mogą wzruszać, oburzać, prowadzić w określonym kierunku.

Artykuł o dziecku niechcianym był dla mnie, a człowiek, o którym Pan napisał, to mój przybrany syn. On nie zabezpieczy mojej rodziny w przyszłości, nie zdobędzie dobrego stanowiska, nie opanuje trzech języków obcych, bo pewnie i z ojczystym będzie miał kłopot... A jednak jest dobrem najpiękniejszym ze wszystkich, jakie dostałam. A jednak żyje i ciężko pracuje, by w miarę normalnie funkcjonować.
Mój syn bardzo chciał żyć i w łonie swej biologicznej matki naprawdę o to życie walczył. Okaleczony, chory i niekochany od razu stałby się ofiarą, gdyby nie Bóg, który miał dla niego nieco inny plan i nas w pogotowiu.. Bo walczyliśmy o niego jak lwy, a siła pochodziła od Boga.

Pisze Pan o kluczu ukrytym na dnie nędznego żłobu. Chcę powiedzieć, że otwiera on wiele różnych drzwi. W naszym przypadku skromny klucz otworzył najpierw drzwi oczu, a potem drzwi serca. Kiedy naszym życiem głosimy Chrystusa innym, widzimy i czujemy, jak otwierają się serca tych, z którymi obcujemy.

Ja i moja rodzina prowadzimy proste życie. Jesteśmy zwykłymi ludźmi, borykamy się często z problemami finansowymi, zdrowotnymi, bywamy zmęczeni (prawie zawsze), zdenerwowani, smutni. Jednak gdzieś w środku tli się płomień, który nie pozwala wątpić, zatrzymać się, żałować. I w niezliczonej masie obowiązków, w niespokojnych nocach, w atakach padaczki naszego Misia jest coś lub Ktoś, co pozwala wstać, otrząsnąć z ramion wczorajszy dzień i zacząć żyć na nowo, jeszcze owocniej.