Gdy myślę „Solidarność”…

Grzmią słowa dostojników, że najgorszy element, warchoły wszczęły strajk w Stoczni Gdańskiej, a kopalniane „obiboki” ich popierają. Ludzie szemrają, ale nikt się nie odzywa. Ten wrogi element, te „obiboki”, to przecież bracia, ojcowie, mężowie! Wszystko się we mnie gotuje.
31 sierpnia przyśpiesza bieg wydarzeń. W nocy z 3 na 4 września na „Manifeście” podpisują porozumienie. W „moim” bloku jest hotel nauczycielski.

Mąż jednej z nauczycielek, górnik, był przy podpisywaniu postulatów, więc rano wiem już wszystko. A my będziemy stać obok? Gorączkowe rozmowy i decyzja: trzeba się zorganizować, stworzyć nauczycielską „Solidarność”. Młoda kadra SP 9, owładnięta ideą „bycia razem”, momentalnie wpisała się na listę. Starsi pozostali przy ZNP.

Już w pierwszych dniach września byłam w tymczasowej siedzibie MKR w Zdroju. Panowała niesamowita atmosfera: radość, śmiech, szczerość i ogromne poczucie wolności. Wszyscy do siebie zwracali się na „ty”: górnicy, lekarze, nauczyciele. Miało się świadomość, że dzieje się coś ważnego i niepowtarzalnego. Te pierwsze dni, a nawet miesiące, miały w sobie coś z sacrum.

Idea „Solidarności” przywróciła godność robotnikom i inteligencji, wszystkim ludziom. Jej użyteczność sprawdziła się w każdej dziedzinie gospodarki. W oświacie zaowocowała w Jastrzębiu bilansem szkolnictwa na poziomie podstawowym. Ocena, oparta na realiach, była rzetelna i prawdziwa. W owych zakłamanych czasach (przed Sierpniem ’80) prawda była na wagę złota. Gdy pękła tama, rozlała się szeroką rzeką. Wolność urzeczywistniała się przez prawdę.

Tamte czasy zawsze będę kojarzyła z kryształową przejrzystością ludzkich intencji, ze szczerym entuzjazmem, niespożytą siłą i energią, które eksplodowały.