I przyjaciel, i chrzestny

Wspólnie przygotowywaliśmy się do jego chrztu. Dużo rozmawialiśmy o wierze, o podejściu do Pana Boga, do chrześcijaństwa jako religii. Te rozmowy mnie samego zmuszały do myślenia. Podejmowaliśmy tematy rzadko poruszane wśród młodych. Nam się chciało rozmawiać, pytać innych. Tworzyła się między nami więź, która zaowocowała tym, że zostałem chrzestnym mojego rówieśnika.

Chrzest Krzyśka był i nadal jest dla mnie wyzwaniem. Osoba dorosła podejmuje świadomy wybór. Przystępując do sakramentu, chce w pełni uczestniczyć w życiu Kościoła. Dlatego bycie chrzestnym wymaga ode mnie ciągłej pracy nad dojrzałością własnej wiary. By nie tyle wypełniać tzw. obowiązki, ale być naprawdę przy tej osobie, pozostawać otwartym na spotkania, rozmowy, by modlić się z nią i za nią. Przyjaźń w tym pomaga.

Bez oporów mogę mówić też, co mi się nie podoba. Jako chrzestny musiałem np. nieraz moralnie pokierować Krzyśkiem. Pojawiała się pokusa, by w takich sytuacjach przymknąć oko. Ja jednak czułem, że muszę być wewnętrznie spójny. Nie mogę być podzielony na chrzestnego i na pobłażliwego przyjaciela. Aby wymagać od Krzyśka, sam muszę właściwie postępować w życiu. Ja je- dynie mogę coś zasugerować, powiedzieć, co myślę. On sam wybiera.