Egipt zawsze ważny

Przełomowym momentem w najnowszej jego historii były wydarzenia 1952 r. W Kairze doszło wówczas do demonstracji, których uczestnicy domagali się zerwania z brytyjskim protekcjonizmem oraz demokratyzacji. W lipcu 1952 r. obalony został król Faruk. Władzę przejęła grupa pułkowników, tzw. Wolnych Oficerów. Ich lider, pułkownik Dżamal Abd an-Nasir (Naser), został prezydentem oraz faktycznym jedynowładcą, aż do śmierci w 1970 r. Najważniejszym jego posunięciem była nacjonalizacja Kanału Sueskiego w lipcu 1956 r., co wywołało konflikt zbrojny. Naser militarnie go przegrał, ale utrzymał kanał w swoich rękach.

Korzystając ze wsparcia Związku Sowieckiego, przystąpił do budowy tzw. arabskiego socjalizmu. Celem jego polityki było zniszczenie Izraela. Plany Nasera załamały się w czerwcu 1967 r., kiedy Izrael w wojnie sześciodniowej rozbił połączone siły Egiptu, Syrii, Jordanii oraz Iraku. Naser nigdy się z tego nie podniósł, ale polityki nie zmienił. Zrobił to dopiero jego następca prezydent Anwar as Sadat, wyciągając wnioski z kolejnej nieudanej konfrontacji z Izraelem w październiku 1973 r. (wojna Jom Kipur).

Wyrzucił sowieckich doradców, zawarł sojusz z USA i przystąpił do rozmów z Izraelem. Zakończyły się one podpisaniem układu w Camp David w marcu 1979 r. Według zasady „pokój za ziemię”, Egipt otrzymał Półwysep Synaj, utracony w 1967 r., i uznał Izrael. Porozumienie przez radykalne kręgi islamskie zostało ocenione jako zdrada. W październiku 1981 r. Sadat został zamordowany przez oficerów powiązanych z organizacją Al Dżihad (Święta Wojna). Zastąpił go bliski współpracownik Hosni Mubarak, którego rządy właśnie dobiegają kresu.