Piękna przypowieść na czas rozpędzonej inflacji

Łk 12, 13-21

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?»

Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia».

I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?”

Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».

Czytaj Pismo Święte w serwisie gosc.pl: biblia.gosc.pl

Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś.
Łk 12,20

Piękna przypowieść. Zwłaszcza gdy czytamy ją w dobie rozpędzonej inflacji, gdy pieniądze, które udało się zgromadzić, szybko tracą na wartości, a godziwy zarobek za wykonywaną pracę, niedawno jeszcze pozwalający spokojnie spłacać raty kredytów, coraz bardziej przypomina zapomogę. Co robić, by nie stracić? W co inwestować? Jakkolwiek bezpieczne byłyby te nasze ziemskie dobra, jedno i tak pozostaje niezmienne: przez próg śmierci przejdziemy tak samo ubodzy, jak ubodzy na ten świat przyszliśmy. Liczyć się będzie wtedy tylko ten majątek, który zgromadziliśmy u Boga: wszelkie dobro, które uczyniliśmy, także dzieląc się tym, co posiadamy, z potrzebującymi. Reszta bogactw będzie bez znaczenia. Najwyższy więc czas na mądre i przemyślane inwestycje.

Przeczytaj Czytania na każdy dzień