NATO o wspólnym bezpieczeństwie

Akcentuje przede wszystkim, że obrona terytorialna i solidarność sojuszników na wypadek ataku są podstawowym zadaniem NATO. Z polskiego punktu widzenia dobrze się stało, że w obecnej strategii powtórzone zostały zasady, jakie kiedyś konstytuowały Sojusz (art. 5 traktatu waszyngtońskiego) i decydowały o jego znaczeniu i skuteczności.

Dość banalna jest dalsza konstatacja, że NATO musi odpowiadać na wyzwania XXI w. i być zdolne do reagowania na nowe zagrożenia, jak terroryzm, rakiety dalekiego zasięgu, wojna cybernetyczna czy zagrożenia dla bezpieczeństwa energetycznego. Na szczycie zapadła decyzja, że NATO zbuduje europejski system obrony przeciwrakietowej. Problem w tym, że budowa takiego systemu jest kosztowna, a w Europie tnie się wydatki na obronę.

W system tarczy ma zostać włączona także Rosja, m.in. przez wymianę informacji wywiadowczych. Kontakty z Rosja były w ogóle jedną z najważniejszych części tego szczytu, składającego się także z posiedzenia Rady Rosja–NATO, w którym uczestniczył prezydent Miedwiediew. Szczyt postanowił, że w 2014 r. zakończy się misja bojowa w Afganistanie, ale i później, zapewniano prezydenta Karzaja, może on liczyć na wsparcie.

Problem Afganistanu pokazał, jak bardzo NATO potrzebne jest wsparcie Rosji, która także jest zainteresowana, aby islamscy terroryści nie dominowali przy granicach państw Azji Środkowej, uważanych przez Moskwę za jej strefę wpływów. Rosja zgodziła się więc na rozszerzenie tranzytu przez swoje terytorium zaopatrzenia dla kontyngentu w Afganistanie. Szczyt w Lizbonie potwierdził, że polityczne gwarancje Sojuszu dla poszczególnych członków nadal są aktualne. Nie odpowiedział jednak na pytanie, jak te gwarancje mają zadziałać w przypadku rzeczywistego niebezpieczeństwa.