Czas

„Czas nie lubi być zabijany” – powiedział Kapelusznik małej Alicji, która w opowieści Lewisa Carrolla trafiła do tytułowej Krainy Czarów. Jeśli przyjrzeć się ich dialogowi dokładniej, stanowi on genialną lekcję „filozofii czasu”, liczne zaś tłumaczenia na język polski pozwalają w różny sposób ją interpretować („Nienawidzi on bicia” – w tłumaczeniu Macieja Słomczyńskiego). Kapelusznik strofuje dziewczynkę, wyrażając pewność, że w życiu nie zamieniła ona z Czasem choćby jednego słowa, nie zna go zatem. „Gdybyś znała Czas tak dobrze jak ja, to nie gadałabyś, że on jest nasz! On jest tylko swój własny!” – twierdzi (przekł. Roberta Stillera). I ja tę metaforę rozumiem, aczkolwiek zupełnie się z Kapelusznikiem nie zgadzam w kwestii tego, Kto jest Panem czasu. Owszem, nie jest nim człowiek. Chrześcijanom tego tłumaczyć nie trzeba, wszak Alfa i Omega kreślone rylcem w ciemnościach co roku na nowych paschałach w milionach kościołów dobitnie o tym przypominają.