Zmiana i trwanie

Wszyscy doświadczamy stałości i zmienności. Być może jest to jedna z pierwszych par przeciwieństw, które obserwujemy, kiedy zaczynamy świadomie przeżywać nasze bycie w świecie. Czasem zmienność jawi się nam jako przemijanie, utrata. Wtedy doświadczamy bólu i poczucia beznadziei. Istnieją i odwrotne sytuacje. Zmiana, która następuje w naszym życiu, bywa wyzwoleniem, otwarciem nowych perspektyw, szansą. Trudno powiedzieć, czy doświadczenie zmienności świata jest zjawiskiem pozytywnym, czy negatywnym – wszystko zależy od kontekstu. Jedno pozostaje pewne – zmienność istnieje.

Starożytni filozofowie poszukiwali stałego fundamentu świata – fundamentu, który byłby gwarancją, że zmienność nie przekształci naszego życia w chaos, nad którym nie będziemy mogli już zapanować. Dla niektórych tą zasadą było coś materialnego, jak woda czy ogień, dla innych duch lub bliżej nieokreślony element nadający wszystkiemu sens. Dla chrześcijan sensem jest Chrystus, czyli Logos, Słowo.

Często doświadczam, jak Słowo towarzyszy zmianom, które dokonują się w moim kapłańskim życiu, polegającym na trwaniu przy Chrystusie. Słowo przychodzi do mnie czy to w czytaniach liturgicznych, czy podczas lectio divina. Rzadko podpowiada wprost, bo Bóg stworzył nas jako istoty rozumne, więc liczy na to, że będziemy rozumu używać. Wypisał też prawo w naszych sercach, tzn. wyposażył ludzi w sumienie. Ale Słowo często umacnia, upewnia, a nawet podsumowuje to, co się wydarzyło. Potrzeba roztropności w interpretowaniu swojego życia w świetle słowa Bożego, a przede wszystkim trzeba żyć w łasce uświęcającej oraz w postawie nieustannej modlitwy serca. Wtedy zmiany, nawet te trudne, nie wywołują histerii, ale dają nadzieję, że wszystko układa się tak, jak powinno. I tylko wówczas można iść za Chrystusem, zostawiając „umarłym grzebanie ich umarłych”.

Czerwiec to czas zmian w zakonie dominikanów. Niektórzy bracia zostają przeniesieni do innych klasztorów i posług. Modlę się, aby żaden z nas nie oglądał się wstecz.•