Żydów i nasza Pięćdziesiątnica

Pan Jezus umarł i zmartwychwstał w czasie, gdy Żydzi obchodzili swe najważniejsze święto w roku – Paschę, pamiątkę wyjścia z niewoli egipskiej. Po siedmiu tygodniach i jednym dniu, a więc pięćdziesiątego dnia, znów mieli wielkie święto. Nazywali je i nadal nazywają Szawuot (to znaczy „tygodnie”). Nosi też ono nazwę Święta Żniw, Święta Zbiorów lub Święta Pierwszych Owoców. Jest jednym z trzech świąt pątniczych. Tego dnia od wieków pielgrzymuje się – o ile to możliwe – do Jerozolimy. W czasach biblijnych chodzono przede wszystkim do świątyni. Właśnie w tym czasie składano ofiary z pierwszych plonów pszenicy. Gdy Rzymianie w 70 roku zburzyli świątynię, akcent celebracji przeniósł się na drugi element tego święta, mianowicie na wspominane wówczas przekazanie przez Boga Mojżeszowi tablic z Dekalogiem. Pobożni Żydzi uczestniczą w całonocnym nabożeństwie połączonym z lekturą Pięcioksięgu oraz dysputami teologicznymi. Czyta się również Księgę Rut, bo jest w niej sporo wzmianek o żniwach.

Trzecim świętem pielgrzymim jest Sukkot, obchodzone jesienią Święto Namiotów. To pamiątka czterdziestoletniej wędrówki do Ziemi Obiecanej i mieszkania narodu wybranego w namiotach.

Tak to żydowskie obchody spotkały się wówczas z dniem, w którym uczniowie Jezusa opuścili Wieczernik, by po obdarowaniu Duchem Świętym rozpocząć czas Kościoła. Trzeba było wielu stuleci, by chrześcijanie utworzyli swój religijny kalendarz. Pierwszym i najstarszym świętem stała się w nim każda niedziela – pamiątka zmartwychwstania.

W końcu IV wieku chrześcijańska pątniczka Egeria pielgrzymowała do Ziemi Świętej. Zostawiła z tej podróży bezcenny opis miejsc i obchodów. Napisała, że Kościół w Jerozolimie świętował przez 50 dni od Wielkanocy, a w dniu Zesłania Ducha Świętego już wczesnym rankiem rozpoczynały się obchody liturgiczne i trwały aż do północy. •