Przyjaciele wiedzą, czego potrzebują w tej podróży

J 16, 20-23a

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość.

Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu – z powodu radości, że się człowiek na świat narodził.

Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic nie będziecie Mnie pytać».

Proście, a otrzymacie… J 16,24

Ewangelia Jana składa się z dwóch części: księgi znaków i księgi chwały. Dziś zatrzymujemy się nad tą drugą księgą. Tu nie ma już przypowieści Jezusa głoszonych dla ucznia sługi, który choć wierny, porusza się tylko po tym, co zewnętrzne w życiu Jezusa. Słowa tu wypowiadane skierowane są to do ucznia przyjaciela, który umie spojrzeć głębiej, w serce. Stąd wypływa wzajemne zrozumienie pragnień i celu drogi: spotkania z Ojcem. Stąd słowa: „proście, a otrzymacie”. Przyjaciele wiedzą, czego potrzebują w tej podróży i czego mogą oczekiwać od siebie nawzajem.