Wdzięczność

1. Był to Samarytanin, człowiek o słabszej formacji religijnej niż pozostali. Żydzi byli w konflikcie z Samarytanami, pogardzali nimi. Tak to jednak bywa, że czasem łatwiej o wdzięczność od obcych niż od swoich. Pomyślmy o naszej wdzięczności. Najpierw wobec ludzi. Zwłaszcza tych najbliższych. Nieraz tak się przyzwyczajamy do tych, którzy z nami są i nam służą, że przestajemy szanować ich miłość, dobroć, poświęcenie. Zaczynamy uważać za oczywiste to, co wcale oczywiste nie jest. Tak bywa w małżeństwie, w rodzinie. Jedna dziesiąta. Myślę o tej proporcji. Może tak właśnie jest, że dziękujemy za jedną dziesiątą otrzymanych darów. Tylko człowiek pokorny i ubogi w duchu jest wdzięczny. Konieczna jest tu logika daru, a nie logika „to mi się należy”. Czy czuję się obdarowany drugim człowiekiem, czy raczej obciążony? Dar czy ciężar? Czasem to się ze sobą paradoksalnie łączy. Boże dary bywają wymagające.