To nieprawda, że nadzieja umiera ostatnia

Łk 24, 1-12

W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień zastały odsunięty od grobu. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”». Wtedy przypomniały sobie Jego słowa, wróciwszy zaś od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym. A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to apostołom. Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary.

Jednakże Piotr wybrał się i przybiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Łk 24,5

Matka Boska jest wyjątkowa. Jako jedyna całkowicie wypełniona łaską i wolna od grzechu. Jako jedyna została z ciałem i duszą wzięta do nieba. I jako jedyna nie straciła nadziei w Wielką Sobotę, kiedy Jezus, złożony w grobie, odszedł z tego świata, by wstąpić do piekieł, czyli Szeolu. W krainie śmierci spoczywały dusze tych, którzy umarli wcześniej, od Adama poczynając. Ewangelie nie mówią nic o spotkaniu Maryi ze Zmartwychwstałym. Opisują tylko przypadki, w których Zwycięzca śmierci musiał uczyć na nowo nadziei tych, którzy ją stracili. To nieprawda, że nadzieja umiera ostatnia. Prawdziwa nadzieja nie umiera nigdy. Bo Pan Bóg, nawet jeśli zamknie drzwi, to w zamian otwiera okno.