Nadzwyczajny dar wymowy zjednał mu tytuł „doktora miodopłynnego”
Opiekuje się ludźmi podczas klęsk żywiołowych, sztormów oraz w godzinie śmierci.
Urodził się w rycerskim rodzie burgundzkim pod Dijon (czyt. diżą) we Francji w 1090 r. Mając 22 lata wstąpił do surowego opactwa cystersów w Citeaux (czyt. sito), pociągając za sobą trzydziestu znajomych z młodości. Trzy lata później założył opactwo w Clairvaux (czyt. klerwo) i do ostatnich dni swojego życia był jego przełożonym.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Nadzwyczajny dar wymowy zjednał mu tytuł „doktora miodopłynnego”. Zostawił wiele tekstów teologicznych, homilii, a także modlitwy ku czci Matki Bożej.
W nowym "Gościu":
Umarł w Clairvaux 20 sierpnia 1153 r. Kanonizował go Aleksander III w 1174 r. Doktorem Kościoła ogłosił Bernarda papież Pius VIII w 1830 roku.
Jest patronem zakonu cystersów, Burgundii, Genui, Gibraltaru, Pelplina oraz pszczelarzy. Opiekuje się ludźmi podczas klęsk żywiołowych, sztormów oraz w godzinie śmierci.
Czytaj też: Ile uścisków dłoni dzieli mnie od Trumpa, a ile od św. Bernarda?
W ikonografii Święty przedstawiany jest w stroju cysterskim. Jego atrybutami są np.: księga, krzyż opacki, krucyfiks, Matka Boża z Dzieciątkiem, pióro pisarskie, różaniec, trzy infuły u stóp, rój pszczeli oraz ul.
