Poza granice rozpaczy

To wystarczy, by paść ze zmęczenia. Zwłaszcza że wędrówka odbywała się pod presją złości i przygnębienia. Eliasz utknął pod krzewem janowca doprowadzony do skrajności. Nie znosił już siebie jako tchórza. Dopiero co prężył przed tłumem muskuły Bożego siłacza: jaka wiara, jakie słowo, jaki płomień ducha!!! Wystarczyła mała pogróżka ze strony mściwej królowej Jezabel, a z proroka pozostał ludzki wrak. Całkowicie nieakceptujący swej słabości. Tyle o sobie wiemy, na ile zostaliśmy wypróbowani. Łatwo osądzać innych, gdy nigdy samemu nie zostało się postawionym przed sytuacją graniczną, w której pewność obecności Boga zostaje zakwestionowana, a poczucie własnej wartości wali się z hukiem. Pozostaje tylko rozpacz – stenochoria.