To ona oczyszcza nas z grzechu i prowadzi do świętości

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Upadek, grzech, brak stałości w wybieraniu dobra – to stosunkowo powszechne elementy składowe naszej codzienności. Pomimo to uczniowie Jezusa powołani są do pójścia za Nim, do zażyłości z Nim. Życie Boże w człowieku rodzi się bowiem nie tyle ze skrupulatnego wypełniania wszystkich wymogów prawa, czy z jakiegoś rodzaju nieskazitelności etycznej, ile z doświadczenia usprawiedliwiającej i wszechogarniającej miłości Ojca, z dotknięcia Jego łaski ofiarowanej nam w Chrystusie. To ona oczyszcza nas z grzechu i prowadzi do wzrostu świętości. Prawda ta odnosi się na szczęście również do znacznie większych występków niż łuskanie kłosów w szabat. Tak bardzo umiłował nas Bóg! Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu – to słowa pełne nadziei.