Dziś dzień wielkiego człowieka, który żył Biblią
Urodził się ok. 345-ego r., prawdopodobnie na terenie dzisiejszej Chorwacji. Studiował w Rzymie pod kierunkiem mistrzów łaciny i retoryki. Na życzenie rodziców udał się następnie do Trewiru, gdzie miał rozpocząć karierę urzędniczą, prawdopodobnie jednak podjął tam studia teologiczne. Z Galii powrócił do Włoch. Później wyjechał na Wschód, by w Jerozolimie pracować naukowo i poddać się rygorystycznemu życiu. Poprzez Azję Mniejszą wyruszył do Ziemi Świętej, ale wyczerpany trudami podróży zatrzymał się w Antiochii.
W 377-ym r. w Antiochii Hieronim przyjął święcenia kapłańskie, jednak za cel swojego życia postawił sobie pracę naukową. Na dłuższy czas zatrzymał się w Konstantynopolu. W 382 r. był na synodzie rzymskim, gdzie na polecenie papieża Damazego zaczął pracować nad poprawianiem starego przekładu Nowego Testamentu i Psalmów. Po śmierci papieża udał się do Egiptu; zwiedził Ziemię Świętą, i klasztory w Nitrii. Udał się następnie do Palestyny i w 386 r. zamieszkał w Betlejem.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Ostatnie lata spędził w grocie sąsiadującej z Grotą Narodzenia Pana Jezusa. Zmarł osamotniony 30 września 419 lub 420 r. Jego relikwie sprowadzono z czasem do Rzymu. Obecnie znajdują się w bazylice Santa Maria Maggiore.
Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego, patronem eremitów, biblistów, egzegetów, księgarzy i studentów.
Ikonografia ukazuje najczęściej św. Hieronima jako wielkiego pokutnika w długiej szacie albo obnażonego starca, w przepasce na biodrach, wycieńczonego postami. Atrybutami Świętego są: czaszka, gołębica, kamienie, klepsydra, księga, lew u stóp, oswojone lwiątko, model kościoła, pióro pisarskie, rylec do pisania i tabliczka, trąba powietrzna przypominająca Sąd Ostateczny lub wielbłąd.
