"Dajcie mi modlące się matki, a uratuję świat"

W wieku 16 lat musiał przerwać naukę z powodu braku pieniędzy. Trudny okres dojrzewania, dużo wolnego czasu i pogańskie zwyczaje sprawiły, że związał się z kobietą, a z tego związku po pewnym czasie urodził się syn Adeodatus. Później otrzymał pomoc finansową, dzięki której mógł kontynuować studia. Poszukiwał prawdy. W Piśmie Świętym nie znalazł niczego, co by mu odpowiadało. Utrzymywał się w swoim sceptycyzmie i stoicyzmie. 

W 383 r. powędrował do Rzymu, gdzie przez uczył się retoryki. Po roku przeniósł się do Mediolanu, gdzie nastąpiło jego nawrócenie pod wpływem kazań św. Ambrożego. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 


Augustyn nadal prowadził życie wspólne, w którym formował przyszłych biskupów i kapłanów. Po długich latach doświadczenia ułożył dla nich regułę, która w przyszłości miała się stać podstawą dla wielu rodzin zakonnych. Zwalczał również błędy, które ówcześnie pojawiały się w Kościele. 

Spuścizna po św. Augustynie jest ogromna. Najbardziej znane jego dzieło to „Wyznania”, będące podsumowaniem jego duchowych doświadczeń po nawróceniu i przyjęciu chrztu. 

Augustyn zmarł w 430 r. Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego. 

Jest patronem augustianów, kanoników regularnych, magdalenek, Kartaginy, ale także drukarzy, wydawców i teologów. 

W ikonografii św. Augustyn przedstawiany jest w stroju biskupim, czasami jako zakonnik. Jego atrybutami są: anioł mówiący mu do ucha, dziecko nad brzegiem morza przelewające wodę do dołka, księga, pastorał, serce w dłoni, serce przeszyte dwiema strzałami, uczeń lub grupa uczniów.