Fałszywa nadzieja nie jest cnotą

Jezus podniósł oczy na swoich uczniów i mówił:

«Błogosławieni jesteście, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże.
Błogosławieni, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni.
Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie,
gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego odrzucą z pogardą wasze imię jako niecne:
cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie.
Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom.
Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą.
Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie.
Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie.
Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom».

Bóg nie jest wrogiem bogactwa, sytości, radości życia i dobrego samopoczucia. Wręcz przeciwnie, właśnie to chce nam dać w obfitości. Czy nie szykuje dla nas niewypowiedzianych wspaniałości, wiecznej szczęśliwości i duchowego spełnienia? Bóg pragnie dla swych dzieci wszystkiego, co najlepsze. Kłopot jednak w tym, że pragnienia Boga nie zawsze nas interesują. Gdybyśmy bowiem złożyli w nich całą naszą nadzieję, moglibyśmy już tu, na ziemi, żyć pewnością ich otrzymania. Wtedy niestraszne byłyby nam prześladowania, pogarda i odrzucenie z powodu wierności Synowi Człowieczemu. Tymczasem zbyt często, zamiast zwracać oczy ku nagrodzie w niebie, pokładamy nadzieję w dobrach doczesnych. Nie rozumiemy, że to fałszywa nadzieja – nie jest cnotą, ale nieuporządkowaną namiętnością. Gdy jej ulegamy, błogosławieństwo zamieniamy na przekleństwo. Nic dziwnego. Zniewolonego ptaka nie musi wcale przykuwać do ziemi gruby łańcuch. Czasami lot w niebo uniemożliwia cienka nić.