Więź z Bogiem owocuje, gdy się w nią inwestuje

Oczekiwanie na przyjście królestwa Bożego nie polega na martwocie, stagnacji i leniwym marnowaniu darowanego nam czasu. Gdyby tak było, przypominalibyśmy gnuśnego sługę z dzisiejszej przypowieści, który powierzoną mu minę zawinął w chustkę, nie próbując nawet wypracować minimalnego zysku. Trawiony strachem przed surowym panem, skrzętnie ukrył swój skarb, przyczyniając się w ten sposób do pomniejszenia jego wartości. Zadziałała tu bowiem fundamentalna dla życia duchowego zasada: więź z Bogiem owocuje tylko wtedy, gdy się w nią inwestuje; przeciwnie, gdy chowamy ją do skarpety – kurczy się i zanika, pozostawiając nam złudny pozór posiadania. Nic więc dziwnego, że ci, którzy ją zagubili, przy końcu utracą również swoje złudzenia. Królestwo Boże to nie papierowa fikcja, ale ruch, dynamizm i pełnia życia. Zdobywają je gwałtownicy i Boży ryzykanci. Nie chodzi przy tym o brawurę, ale o miłość. Ta zaś nie boi się porażki; wie, że nawet gdy dla Boga traci wiele, w Nim zyskuje wszystko.