Zamiast namiotu


W tłumaczeniu przyjętym w liturgii życie doczesne jest porównane do przybytku, zaś wieczne do mieszkania otrzymanego od Boga. W czasach biblijnych przybytek był centralną częścią świątyni. To przeznaczenie dla wzniosłych celów sprawia, że jeszcze teraz kojarzy się on z solidnym budynkiem. Nie taki jest sens zamierzony przez św. Pawła. W tekście oryginalnym występuje bowiem inny termin. Tłumaczenie Biblii Edycji św. Pawła dobrze go oddaje: „Wiemy, że kiedy namiot, w którym mieszkamy tu, na ziemi, zostanie zwinięty, otrzymamy od Boga jako mieszkanie budowlę niewzniesioną rękami, lecz wieczną, w niebie”. Przemijające życie jest porównane do namiotu zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Wobec zbliżającej się śmierci król judzki Ezechiasz kieruje do Boga piękną modlitwę: „Nie ujrzę już Pana na ziemi żyjących, nie będę już patrzył na nikogo spośród mieszkańców tego świata. Mieszkanie me rozbiorą i przeniosą ode mnie jak namiot pasterzy” (Iz 38,11-12). Podobne porównanie można znaleźć w Drugim Liście św. Piotra, w którym apostoł przewiduje swoją bliską śmierć: „Wiem, że bliskie jest zwinięcie mojego namiotu, jak to nawet Pan nasz Jezus Chrystus dał mi poznać” (1,14).