On rodzi się z Bożego Ducha


– Tak mówił wobec Sanhedrynu, żydowskiej Wysokiej Rady, Gamaliel, uczony w Piśmie, mistrz Szawła z Tarsu, potem św. Pawła w studium Biblii i Bożego Prawa. Gamaliel nie został chrześcijaninem, ale pozostaje wzorem myśliciela, który bada sprawy, opierając się na obiektywnych przesłankach. Przemawiał wobec Sanhedrynu, gdy członkowie Wysokiej Rady mieli rozsądzić, co robić z tymi, którzy nauczają w imię Jezusa i dokonują zadziwiających znaków.
To były czasy pierwszych kroków, jakie stawiał Chrystusowy Kościół. Od razu stał się przedmiotem podziwu, ale też wielkim znakiem sprzeciwu, a nawet zajadłej wrogości. A wszystko rozpoczęło się w Wieczerniku, gdy zgromadzeni tam zostali w dniu Pięćdziesiątnicy obdarowani Duchem Świętym. Rozpoczęło się tam jako moment odważnego wyjścia do świata, ale zakorzeniło się w działalności Pana Jezusa oraz w Jego zbawczej męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Kościół narodził się z przebitego boku Chrystusa, a zaczął pełnić swą misję po otrzymaniu Ducha Świętego.

Od tamtej pory Kościół dotarł do wszystkich możliwych krańców świata, zgodnie z wolą swojego Pana. Zawsze był i jest społecznością świętych i grzeszników. I co ciekawe, jego wrogowie walczyli nie tylko z tym, co grzeszne, ale także z tym, co święte. A przecież właśnie pokonywanie słabości i kryzysów oraz trwanie, mimo grzechu, mimo agresji, także wobec świętości, jest dowodem na to, że jest to sprawa Boża, którą prowadzi Duch Boży.

Księga Dziejów Apostolskich ma różnych bohaterów. Najłatwiej dostrzec tych ludzkich. Ale tak naprawdę jej bohaterem jest Duch Święty. On swoje dary zsyła na obecnych w wieczerniku. On każe Piotrowi ochrzcić pierwszy pogański dom w Cezarei Nadmorskiej. On Szawła prześladowcę przekształci w Pawła ewangelizatora. On da natchnienie do rozstrzygnięć podczas soboru w Jerozolimie. On nakaże temuż Pawłowi dotrzeć z chrześcijańską misją do Europy i On wreszcie powie mu, by odważnie – choć jako więzień – ruszyć do Rzymu, na szczyt ówczesnego świata.