Człowiek, nie bestia!

Wmedialnym serialu pt. „Mariusz Trynkiewicz” gubią się najważniejsze wymiary ludzkich dramatów – etyczny, duchowy, sięgający fundamentu człowieczeństwa. Znika zarówno szacunek dla ofiar, wrażliwość na cierpienie ich rodzin, ale także szacunek dla sprawców przestępstw. Najgorszy przestępca nie przestaje być ludzką osobą, nawet jeśli wyrządzając zło, dramatycznie sprofanował własne człowieczeństwo. „Mariusz Trynkiewicz jest człowiekiem. Patrząc z perspektywy chrześcijańskiej: jest naszym bliźnim. Żadne popełnione zło go z tych kategorii nie wyjmie” – napisała Joanna Kociszewska na portalu wiara.pl. Nie chodzi tu absolutnie o zanegowanie sprawiedliwości ani, broń Boże, o pomieszanie ról kata i ofiary. Chodzi tylko o powstrzymanie odruchu nienawiści, odwetu, mentalnego linczu, który pojawia się w spotkaniu ze złem przekraczającym wszelkie miary. W głosach ludzi wyrażających oburzenie na przestępców pobrzmiewa czasem dziwna nuta – agresja pomieszana jest z jakimś rodzajem skrywanej fascynacji złem. Przypomina się Anthony Hopkins w roli seryjnego psychopatycznego mordercy w tzw. kultowym filmie „Milczenie owiec”. Grał postać odrażającą, ale zarazem był kimś niezwykle fotogenicznym, w jakiś sposób pociągającym. Tego typu estetyzowanie zła, zacieranie granicy między dobrem a złem, dokonuje się nieustannie w setkach popkulturowych produkcji. Media są dziś tak silnie sprzęgnięte z rozrywką, że fikcja i rzeczywistość, fakty i komentarze, prawda i fałsz, dobro i zło – mieszają się ciągle ze sobą. Liczy się widz, któremu trzeba podać w atrakcyjny sposób kolejny odcinek spektaklu.