Na ślubnym kobiercu

Przyrzeczenie wdowy rozpoczynają słowa: „Zachowując w nieustannej pamięci mojego ziemskiego małżonka, wybieram Jezusa Chrystusa jako Oblubieńca niebiańskiego”, a kończy wezwanie: „Przyjdź, Panie Jezu”, bo akt konsekracji wdowy to bardzo realne zaślubiny z Chrystusem. – Odtąd idzie się z Nim do domu Ojca ramię w ramię jak z mężem – podkreślał bp Andrzej Czaja, przewodniczący w kościele Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku Mszy św., podczas której jedna z parafianek włączona została do grona wdów konsekrowanych. W czasie aktu konsekracji Maria Brzózka ślubowała życie w czystości, ubóstwie i posłuszeństwie, otrzymała błogosławieństwo biskupa, a także krzyż i obrączkę, które będzie nosić na znak przynależności do Jezusa.
Już w czasach apostolskich wdowy chrześcijańskie, za aprobatą Kościoła, podejmowały decyzję życia w czystości dla Królestwa niebieskiego, poświęcając się modlitwie i służbie bliźnim. Wyrzeczenie się powtórnego zamążpójścia było postrzegane jako stan bardziej doskonały. Do czasów średniowiecza stan wdowieństwa był bardzo popularny, później zaczął stopniowo zanikać, gdyż kobiety po śmierci mężów częściej decydowały się na życie zakonne, zwłaszcza monastyczne. Dopiero po Soborze Watykańskim II
Kościół powrócił do konsekracji wdów.