Z bliska
Gorączka złota
Badaladougou w Mali to wioska inna niż wszystkie. Od 10 lat to jedna z pięciu stref wydobywania złota metodami tradycyjnymi na terenie parafii prowadzonej przez Ojców Białych Misjonarzy Afryki, gdzie pracuje m.in. polski kapłan, o. Paweł Hulecki. W Badalabougou mieszka prawie 40 000 osób przybyłych tu m.in. w poszukiwaniu drogocennego kruszcu. Prace codzienne wielu mężczyzn i kobiet to kopanie dziur i tuneli, transport ziemi do ujść wody, płukanie ziemi w celu znalezienia złota, kruszenie kamieni jak również: produkcja i sprzedaż narzędzi górniczych, skup złota, handel, transport, budowa foliowych domów itd. Wśród mieszkańców wioski są także chrześcijanie. "Życie tam nie jest łatwe. Warunki pracy i higieny są bardzo złe i powodują wiele wypadków i poważnych chorób. Nasze duszpasterskie wizyty stają się m.in. okazją do uwrażliwiania na temat niebezpieczeństw, jakie na czyhają w wiosce" pisze misjonarz. I dodaje: "możemy tam znaleźć prawdziwe złoto. To złoto bardziej wartościowe niż błyszczący kruszec wydobywany z ziemi. To nasze złoto to tysiące ludzi, mężczyźni i kobiety, młodzież i dzieci, całe rodziny, które szukają środków na przeżycie kolejnego dnia". kab /zdjęcia: Paweł Hulecki MAfr
Polacy na Marszu za Życiem w Rzymie
W niedzielę 12 maja br. w Rzymie odbył się III włoski Marsz za Życiem. Data Marszu ma związek z 35 rocznicą wejścia w życie włoskiej ustawy n.194 z 22 maja 1978r. dopuszczającej aborcję, która odebrała życie już ponad 5 mln dzieci. Organizatorzy nadali manifestacji charakter ponadpartyjny i ponadwyznaniowy. Ogółem w marszu uczestniczyło ponad 40 tys. osób. Maszerował m.in. burmistrz Rzymu Gianni Allemano, prof. Roberto di Mattei czy kardynał Burke. Wzięła w nim udział także liczna grupa z Polski. Marsz miał na celu: głosić, że życie jest darem od Boga; prosić o Jego pomoc dla zagubionej społeczności świata; wyrazić dezaprobatę dla nieuczciwego prawa dopuszczającego aborcję; pokazać, że należy odróżniać Dobro od Zła, potwierdzić, że istnieje różnica między Prawdą a Fałszem; zaprosić do zmobilizowania się Katolików i ludzi dobrej woli do obrony życia każdego człowieka od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Tekst i zdjęcia: Jacek Kotula.
Masajowie jacy są
Rozległe ziemie Kimuka położone za wzgórzami Ngong, na peryferiach Nairobi należą do Masajów. Głównym zajęciem tamtejszych mieszkańców jest hodowla bydła, kóz, owiec, uprawa kukurydzy. Życie tutejsze daleko odbiega od popularnych wyobrażeń o lepiankach i przystrojonych w pióra wojownikach, czyli od tego, co w temacie Masajów serwują turystyczne przewodniki. "Dziś za Masajów przebierają się nawet ci, którzy nimi nie są. Wszystko pod kątem turystów" - śmieje się David Ole Kodonyo, Masaj z dziada pradziada, u którego gościmy. Pan David mieszka w murowanym domu z jedną żoną i gromadką podrosłych dzieci. Ma panel słoneczny, i trzodę, którą jego synowie wypasają wokół domu i za wzgórzami. Rekwizytem wojownika pozostaje długi nóż, który nosi za pasem. "To na wypadek obrony przed lampartami, których nie brak w okolicy" - mówi. Przyznaje, że kilkakrotnie ostrze było w użyciu. Zdjęcia: Krzysztof Błażyca /GN
Fort Jesus (Boma la Yesu)
Fort Jesus (w języku suahili: Boma la Yesu) w Mombasie (Kenia) przypomina o czasach, kiedy to portugalskie statki zawijały do brzegów Afryki Wschodniej. Wybudowany pod koniec XVI w. przez Portugalczyków, na życzenie króla Filipa II, był m.in. miejscem rezydowania Vasco da Gamy. Przez lata zmieniali się właściciele twierdzy. Przejęty przez Arabów przybyłych w 1631 r, został wkrótce odbity przez Portugalczyków stacjonujących na Zanzibarze, którzy po przybyciu, utrzymali utrzymali władzę w Mombasie do końca XVII wieku. W ciągu kolejnych lat fort kilkakrotnie jeszcze był przejmowany przez Arabów, Portugalczyków, wojska afrykańskich, aż w 1875 przeszedł w ręce Brytyjczyków. Od tego czasu aż do 1958 r. Fort Jesus służył jako więzienie. Obecnie w zabytkowym forcie mieści się muzeum, a sama twierdza w 2011 r. została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zdjęcia: Krzysztof Błażyca /GN
Sanktuarium w kraju Masajów
Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Kyumbi w diecezji Machakos w Kenii. Sanktuarium powstało w roku 2007 z inicjatywy ordynariusza Machakos, biskupa Martina Kivuva. "Większość tutejszych mieszkańców nigdy nie wyjedzie do Lourdes czy do Ziemi Świętej. Dlatego chcieliśmy stworzyć miejsce modlitwy, które zastąpi dalekie pielgrzymki" mówi biskup. Sanktuarium znajduje się na wzgórzu, pośród ciągnących się w dal rozległych ziem Masajów. Ludzie zajmują się tu głównie rolnictwem i hodowlą bydła. W Sanktuarium znajduje się m.in. ogród Getshemani, grota z Lourdes, oraz kaplica Bożego Miłosierdzia, dedykowana bł. Janowi Pawłowi II. Obok kościoła powstaje niewielki dom do odprawienia indywidualnych rekolekcji. Sanktuarium jest często odwiedzane przez zorganizowane grupy pielgrzymkowe. Okoliczni mieszkańcy przychodzą to spontanicznie, by np. całą noc spędzić na modlitwie, pod rozgwieżdżonym kenijskim niebem. Zdjęcia: Krzysztof Błażyca /GN
Życie w slumsach
Slumsy Mukuru kwa Njenga, to obok Kibera, Korogocho i Mathare, jedne z największych slumsów, jakie znajdują się w stolicy Kenii, Nairobi. Szacuje się, że slumsy zamieszkuje ok. 100 tys osób. Ludzie mieszkają w blaszanych barakach, o powierzchni kilkunastu metrów kwadratowych. Panują tu drastyczne warunki sanitarne. Bieda i niski poziom wykształcenia sprzyjają rozwojowi chorób i przestępczości. Slumsy są też terenem wzmożonej aktywności osób zamieszanych w handel ludźmi, na co zwracają uwagę organizacje pozarządowe przeciwdziałające procederowi. "To tam zetknęliśmy się z rodzinami, których dzieci zostały zwerbowane przez handlarzy ludźmi pod pozorem wyjazdu do szkoły. Ofiary trafiają do domów publicznych, są zmuszane do pracy, wykorzystywane dla pozyskania narządów" mówią pracownicy HAART (Awareness Against Human Trafficking) organizacji zajmującej się przeciwdziałaniem handlowi ludźmi na obszarze Afryki Wschodniej. Zdjęcia: Krzysztof Błażyca /GN
Zasłonienie
Gruboskórni podopieczni fundacji David Sheldrick Wildlife Trust, w Nairobi w Kenii. Ta założona w 1977 r. organizacja, była jedną z pierwszych, które zwróciły uwagę opinii publicznej na problem ochrony zwierząt zagrożonych przez plagę kłusownictwa. Od lat z powodzeniem angażuje się w opiekę nad osieroconymi słoniami, pomagając dotychczas ponad 130 osobnikom. Po osiągnięciu wieku umożliwiającego samotne przetrwanie, zwierzęta zostają przetransportowane do Parku Narodowego Tsavo, we wschodniej części kraju. Aktualnie w sierocińcu przebywa 16 słoni. Pory karmienia (kilkanaście litrów mleka na osobnika) i zabawy w błocie stanowią atrakcję turystyczną, wspierającą działalność fundacji. Sierociniec jest też miejscem edukacji, współpracując z 24 szkołami w kraju. Zdjęcia: Krzysztof Błazyca /GN; Strona fundacji: www.sheldrickwildlifetrust.org
