Siła nadziei

Cierpi z powodu rozwodu rodziców i lęku przed kolejnym pobytem w szpitalu. Mieszkając u dziadków, słucha oschłych uwag babci. Powoli odkrywa jednak, iż szorstki sposób bycia kobiety jest murem, w cieniu którego Cyprienne chowa własną bezsilność wobec choroby wnuka.

Sébastien chce żyć, dlatego nie poddaje się lękowi. Siłę do walki czerpie z wiary w zmyśloną przez dziadka opowieść o cudownej mocy rosnących pod śniegiem kwiatów ciemiernika. Te kwiaty mogą mu przywrócić zdrowie. Chłopiec ufa, iż pewnego dnia Auguste znajdzie dla niego „zimową różę” o płatkach kruchych jak jego organizm, białych jak jego skóra i porysowanych żyłkami czerwonymi jak żyły, w których płynie tak potrzebna mu krew o prawidłowym składzie.

Nagłe zwroty akcji poddają się rytmowi choroby. Jednak autor „Zimowej róży” nie zatrzymuje się na udręczonym ciele. Opisując historię Sébastiena, każe czytelnikowi wypełnić test psychologiczny. Pytania są trudne: czy umiemy mówić bliskim o swoich uczuciach? czy wolno kłamać, żeby kogoś chronić? czy osoba chora ma prawo do uczestnictwa w normalnym życiu towarzyskim? jakie są granice naszego poświęcenia? Signol pokazuje też, jak czerpać radość z rzeczy, których zazwyczaj nie zauważamy lub obok których przechodzimy obojętnie. Uczy nas wrażliwości na potrzeby innych i pielęgnowania nadziei.

„Zimowa róża” jest więc powieścią o ludziach niebojących się życia, którzy mimo licznych przeciwności nie rozczulają się nad sobą. To książka dla ludzi słabych, ale jednocześnie nie bojących się prawdy o sobie i ryzyka zmian.