Boża stronniczość

W ten sposób Biblia Tysiąclecia tłumaczy nakazy prawa Mojżeszowego: „Nie będziesz stronniczym” (Kpł 19,15); „Nie będziesz naginał prawa, nie będziesz stronniczy i podarku nie przyjmiesz” (Pwt 16,19). Te same zwroty pojawiają się w przekładach starotestamentowych pouczeń mądrościowych: „Nie płaszcz się przed człowiekiem głupim i nie kieruj się względem na osobę władcy” (Syr 4,27). Podczas gdy tłumaczenia na języki nowożytne wyróżniają konsekwencje postawy skrytykowanej przez dzisiejsze czytanie, biblijna greka, podążając za językiem hebrajskim, posługuje się terminem nie tyle odnoszącym się do skutków braku bezstronności, ile odsłaniającym jej faktyczną przyczynę. Występujący w drugim czytaniu grecki rzeczownik prosopolempsia można przetłumaczyć opisowo: „przyjmowanie twarzy”, „branie pod uwagę czyjegoś oblicza”. Taki wzgląd na osobę nie ma znaczenia pozytywnego liczenia się z kimś, ale oznacza zatrzymywanie się w ocenie na tym, co najbardziej powierzchowne, na zewnątrz widoczne, udawane i pozorowane. Sędzią stawianym za wzór jest sam Bóg, co przypominają listy św. Pawła. Adresatów wyczulonych na sprawiedliwość, wynikającą z przestrzegania ludzkiego prawa, Apostoł zapewnia: „u Boga nie ma względu na osobę” (Rz 2,11; por. Ef 6,9; Kol 3,25). Dla czytelników Listu św. Jakuba modelem postawy bezstronności jest natomiast Jezus Chrystus. Już Jego przeciwnicy, podczas publicznej działalności w Jerozolimie, chwalili Go za bezstronność w wydawaniu sądów: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim Ci nie zależy. Bo nie patrzysz w twarz człowieka, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz” (Mk 12,14). On sam, pod koniec pobytu w świątyni, udowodnił, że rzeczywiście nie patrzy na to, co zewnętrzne (Mk 12,41-44). Za przykład realizacji przykazania miłości Boga i bliźniego postawił uczniom ubogą wdowę, która nie zatrzymała dla siebie niczego. W Nowym Testamencie biedni są nie tylko adresatami czynów miłosierdzia, ale ich życie staje się wzorem miłości Boga urzeczywistnionej w ich życiu.