Ludzkie potęgi zawodzą

Edomici byli pobratymcami Izraelitów. Wywodzili się od Ezawa, brata bliźniaka Jakuba. Ich ojcem był patriarcha Izaak, a dziadem ojciec narodu Abraham. Ezaw, pozbawiony przywilejów pierworództwa, wywędrował na pustynię, stając się protoplastą ludów pustyni. Jakub jako ojciec dwunastu synów stanął u początku pokoleń Izraela. Ich potomkowie spotkali się po latach, gdy Izraelici pod wodzą Mojżesza wędrowali z egipskiej niewoli do Ziemi Obiecanej. Edomici nie pozwolili im wówczas na przejście przez swe terytorium. To nie przyniosło zbliżenia. Edomici, albo sami, albo w sojuszu z innymi najeżdżali Izraela. Gdy Izajasz działał jako prorok, największym zagrożeniem niepodległości była Asyria. Wojska tego imperium zajmowały kolejne ziemie, zbliżając się do Palestyny. W 722 r. upadło Królestwo Północne – Izrael, a jego ludność została uprowadzona w niewolę. Następne wydawało się Królestwo Południowe – Juda ze stolicą w Jerozolimie. Kto mógł powstrzymać niezwyciężoną armię Asyryjczyków? Zdaje się, że to ten moment jest kontekstem prorockiego orędzia. I rzeczywiście asyryjski król Sennacheryb w 701 r. przed Chr. ruszył na Judę. Obległ Jerozolimę. I chyba wtedy słuchaczom Izajasza zabrakło odwagi. Nie widzieli żadnej nadziei na ocalenie. Tymczasem... Zarówno Biblia, jak i mezopotamskie roczniki zachowały pamięć o klęsce wojsk asyryjskich, które wycofały się spod Jerozolimy dotknięte tajemniczym pogromem. Ale orędzie Izajasza sięgało dalej. Przerzucało perspektywę w czasy mesjańskie. Spełnienie tej zapowiedzi Pan Jezus widział w sobie i swej działalności. Gdy poselstwo od Jana Chrzciciela przyszło z pytaniem, czy On, Jezus, jest tym oczekiwanym, Chrystus wskazał na to orędzie Izajasza, które spełniało się przez Jego działalność.