Owce i kozioł, czyli…

Pastwisko to oczywiście środowisko. Jakieś. W pracy, w szkole, wiosce, osiedlu. Gdziekolwiek. Miejsce, w którym spotykają się, żyją, przeżuwają i dobrze się mają owieczki. Czyli społeczność: uczniowie, pracownicy, współmieszkańcy. A gdzieś na obrzeżach tego stadka pasie się kozioł. Czarne toto, z innymi rogami, ogonkiem i futrem. Odszczepieniec taki. Nawet trawę skubie nie tak, jak powinien. Mówią, że dziwak. Albo że puknąć się między rogi powinien. Względnie – ogarnąć. Stadko obśmiewa się z kozła: bo ten słaby z wuefu (wersja szkolna). Kiepskie ma wyniki w robocie, ale szefowi się podlizuje (wersja pracownicza). Beznadziejne ma te kwiatki na balkonie i w dodatku „dzień dobry” nie powie, tylko burczy (klimaty osiedlowe). Więc się stadko uzbraja w rogi, czyli dzidy słowne, i spojrzenia owcze, niewymowne. I kozła, jak może, bodzie. Co robi kozioł? Ano najpierw się broni delikatnie, próbując nawet w owcze łaski wejść. I się upodobnić. Uśmiecha się przymilnie, gumą (szkoła), papierosem (praca), kawą (osiedle) poczęstuje. Na próżno. Bo jednak opór owczy zbyt silny.