I w Wyborczej to przeszło? Dla nich to tylko zlep komórek.

Gdzie jest OJCIEC dziecka? Mężatką pani nie jest, ale obowiązki chyba ma, czyż nie? Zachowuje się jak gnojek.
Dlaczego mówi to Pani gazetom???!!!!!??!!!
To jest miejsce na "spowiedź"?

Po stracie dziecka nie można cierpieć samemu. Trzeba udać się po pomoc. Dlatego przyszła depresja, smutek, żal itp. sprawy. Tego nie można wymazać z pamięci, a co najważniejsze trzeba przebaczyć sobie i innym. Wierzę, że spotka teraz na swojej dorodze prawdziwych przyjaciół i dobrych doradców. Pozostaje tylko modlitwa.

Podniesie się Pani! Porsze dać sobie trochę czasu. Pomodlę się za Panią.
:)

Nigdy nie wywoływały u mnie pozytywne emocje olimpiady, czy zawody. TO PRAWDA, PO CO TO KOMU???? Przecież, te wszystkie olimpiady wywodzą się z pogaństwa wystarczy poszukać w historii. Szkoda czasu na robienie sobie bożka z celu życiowego tych ludzi czyli sportu. Marnowanie czasu na oglądanie olimpiad czy sportu, to nic innego jak oglądanie seriali.
A na końcu nic nie ma nic...

Pani Justyno, bardzo, ale to bardzo Panią szanuję. Współczuję ogromnie utraty dziecka. Mam nadzieję, że uda się Pani pokonać wszelkie przeciwności i założyć szczęśliwą rodzinę.
Tego z serca życzę.
Tylko zaskoczyło mnie jedno - ta publiczna spowiedź, no i do tego w Wyborczej!!!! Czy nie dała się Pani zmanipulować? Proszę uważać również na psychoterapeutów! Najlepsze jest wsparcie najbliższych i modlitwa. Wiem coś o tym...

Pomnik dla dzieci utraconych:
http://plock.gosc.pl/doc/2031321.Jak-krzyk
a w Krakowie też są spotkania dla rodziców i rodzin dzieci utraconych

Chyba kadra oszczędzała na opiece psychologa. Wyciskanie sukcesów najmniejszym kosztem i taki koniec. Przy nienaturalnej dla kobiety harówce niczym koń pod Morskim Okiem powinna mieć od dawna psychoterapeutę, Norweżki pewnie mają.

A gdzie są rodzice i rodzeństwo Justyny?????!!!!!

Obudźcie się!!!!!

Ona Was najbardziej teraz potrzebuje!!!!

Nie kogo innego!!!!!

Tylko i wyłącznie Was!!!!

Ona potrzebuje Waszej pomocy!!!!

Ty!!!!!jesteś najważniejsza,niż tytuły,medale,zaszczyty.To TY!!!masz o tym zdecydować kochana i droga Justyno.Nie jesteś maszyną lecz aż kobietą .

Pani Justynko! Wiem jak Pani się czuje. Jestem z Panią w tym trudnym czasie - tak jak byłam, gdy świętowaliśmy Pani wielkie sukcesy. Płakałam i modliłam się wtedy, żeby Pani dała radę i żeby nic złego się nie stało. Miała Pani tyle siły w sobie. Byłam dumna ze świadectwa wiary w Boga, jakie ze swoimi rodzicami Pani dawała. Wierzę, że podniesie się Pani z Bożą pomocą ze smutku i będzie jeszcze dobrze. A plotkarskie gazety nie poprawią samopoczucia - lepiej ich unikać.
Głowa do góry Pani Justynko!

Ogromne wyrazy współczucia Pani Justyno, jesteśmy z Panią, podobnie jak na zawodach. Proszę się nie poddawać, wszystko jeszcze przed Panią, będzie dobrze, ja w to wierze

tez walcze z wieloletnia depresja...
tylko czy ja z tym latam do gazety?

Epitety możemy sobie chyba na tym forum darować, prawda? Zwłaszcza, że po mężczyznach spływają. Mężczyzna analizuje, kobieta czuje - zna to Pani? Dlatego nie poświęcam pierwszego akapitu użalaniu się nad niedolą Justyny.

To dorosła kobieta. Wie skąd się biorą dzieci. Niestety w całym swoim wywiadzie ani raz nie wspomina o wsparciu od OJCA dziecka, wspomina o lepszym doborze przyjaciół...

Nie będę jej tu doradzał by się trzymała przykazań jak trzyma się zaleceń trenera i będzie mniej nieszczęść - ma od tego proboszcza.

Podnoszę sedno, czyli kwestię OJCA - MĘŻCZYZNY, który wykorzystał jej uczucie i teraz (uwaga, grubo ponad rok od poczęcia) o nim cisza. A Justyna musi lecieć do gazety z duszą całą, by ta miała wywiad dnia. Jaki mężczyzna by do tego dopuścił?

Nie wspomina, że ojciec dziecka zginął w wypadku albo coś - znaczy istnieje tylko okazał się gnojkiem. Nie ma go przy niej.

Wniosek: kościół dobrze radzi by ślubować miłość (wolę poświęcenia życia dla kobiety), wierność i uczciwość, a później rozpoczynać staranie o dziecko. Można tych rad nie słuchać. Często kończy się jak w wywiadzie dla "GW". CBDO

A Justynie może ktoś bliski poda Dzienniczek Siostry Faustyny. Pan Jezus czeka na otwarcie drzwi.

to jest świadectwo życia,tu nie ma przypadkow są konsekwencje,głębia -"spowiadam się...Wam bracia i siostry...". Dla wielu jestes przykładem pomocnym w akceptacji swojej choroby duszy ,walki o nadzieje.Być moze jest to etap dezintegracji pozytywnej w Twoim życiu.Pan Bog wie jakimi sciezkami Cię prowadzic ,wie ile mozesz unieść i nie da więcej ponad to.Odwagi ,zaufaj,oprzyj się na Nim.

"Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni..."
Z czego to jest? Wszyscy wiedzą? Czyżby...?

Tematem artykułu jest depresja, a nie rozważania o "grzesznym życiu Justyny Kowalczyk". Nie sądzę by udzielała całej tej informacji, po to by poddać ją kolejnej ocenie publiczności, mimo tego, że sport ma oczywiście ma w sobie coś z ekshibicjonizmu niezdrowej rywalizacji i nienaturalnego wyścigu, to jednak proszę go nie traktować jak jednostki chorobowej omawianej publicznie przez domorosłych psychiatrów i teologów moralistów, czy kolejnej dyscypliny sportowej o nazwie depresja sportowa. Jeśli Pani Justyna ma coś na sumieniu, to od tego jest konfesjonał i nie sądzę, by pomyliła wybiórczą z tym miejscem. Wątpię też by traktowała ją jako kozetkę u psychologa.
Poinformowała publicznie o swoich problemach w brukowcu o wystarczającej sile rażenia, ponieważ jest osobą publiczną. Do tego dosyć szczególnego rodzaju, bo traktowaną jak maszyna do zdobywania medali (najlepiej złotych) i bicia rekordów. Niewątpliwie sport na tym poziomie ma także i swoje ciemne strony. Jak widać uzależnia (bo praktycznie nie ma życia poza nim i wszystko inne jest od tego sposobu życia uzależnione) i do tego wypacza naturę ludzką, naturalne potrzeby kobiety, dając zaledwie substytuty normalnego życia. Koszty takiego życia są wysokie i o tym właśnie jak mi się wydaje mówi Pani Justyna. Nie wiem, czy dobrze zrobiła, dzieląc się publicznie swoimi problemami, ale skoro żyje publicznie i wie jakie są wobec niej oczekiwania sympatyków, więc, pewnie za sprawą psychoterapeutki właśnie oznajmiła swoim kibicom, że osiągnęła kres własnych możliwości w spełnianiu tych oczekiwań. Trudno radzić komuś, kto podzielił się swoimi problemami publicznie o sposobach wyjścia z tychże problemów, bo publiczność ani nie jest od tego, ani nie ma takich kompetencji. Nie mamy także prawa do oceny czyjegoś prywatnego życia to, że kogoś znamy z ekranu telewizora, o ile nie jest celem tej postaci zaistnienie za wszelką cenę publicznie, najczęściej w formie budzącej publiczne zgorszenie.
Natomiast ktoś kto działa tak intensywnie w sporcie budząc powszechne emocje, właściwie nie ma wyjścia i musi wydawać komunikaty medialne o tym, że zamierza dokonać zasadniczych zmian w swoim dotychczasowym zachowaniu sportowym, skoro dało ono takie a nie inne efekty w sferze prywatnej. Bycie zawodnikiem, to na ogół nie jest też dożywocie i po skończeniu kariery zwykle wraca się do normalnego życia w społeczeństwie. Pani Justyna w zasadzie nie zna normalnego życia poza sportem, więc sport może być obecnie jedynym dostępnym jej remedium, na zaistniałem problemy, naturalnie pod warunkiem ich jednoczesnego przepracowania, bo inaczej czekał by ją los konia pociągowego z "Folwarku zwierzęcego". Jest też na tyle dojrzała, że analizując swoje problemy, może z nich zrobić niejako "drugą specjalizację" w zakresie psychologii sportowej. To co potrafimy nazwać, przestaje pełnić rolę destrukcyjną, daje się oswoić i ujarzmić, a przy okazji może i być pomocne innym, z podobnymi problemami.
Nie da się też ukryć, że 31 letnia kobieta jest w tym wieku, kiedy i hormony i instynkt domagają się czegoś zupełnie innego niż zarzynania w sporcie. A na tym poziomie nie da się stosować ani półśrodków, ani złapać wszystkich srok za ogon. Może pora wyrwać się z uzależnienia od osiągania oczekiwanych wyników i przejść stopniowo do normalnego życia kobiety, żony i matki? Wydany komunikat, wydaje się sugerować taką właśnie drogę, ale nie jest to celem tej dyskusji. Jej cel stanowi przyjęcie do wiadomości przekazanej informacji, jak myślę. Reszta jest co najwyżej memento dla potencjalnych naśladowców Pani Justyny. Sport, to nie jest życie, to najwyżej jeden ze sposobów na życie, w dzisiejszych czasach, z pewnością nie na całe i warto o tym pomyśleć, zanim zaczną się kłopoty.