Tak, masz rację, zaufanie i indywidualna znajomość, to mogłoby dać wolne światło pozostaiweniu dziecka pod opieką homoseksualisty. Choć odpowiedź na tak postawione pytanie jest dość oczywista.
Tak, myślę, że pan Fr. Kucharczak wie, że skłonności grzechem nie są, ale tylko tyle. Jak każdy facet nie ma pojęcia, a nawet nie potrafi sobie wyobrazić, co znaczy odczuwać skłonności homoseksualne. Próbuje je porównywać do innych dolegliwości, ale te porównania tego nie oddają. Poza tym, czytając jego teksty, doszedłem do wniosku, że sprawę homoseksualizmu załatwia według niego nieuleganie tej skłonności. Jakby brak grzechu w tej dziedzinie eliminował same skłonności, jakby pójście do spowiedzi załatwiało temat. Nie grzeszysz tym, to jesteś fajny gość. OK, to jest najistotniejsze, żeby żyć w czystości i może załatwiałoby sprawę, gdyby po tej spowiedzi odejść na tamten świat, ten lepszy oczywiście, do Nieba. Ale po spowiedzi nadal zostajesz sam, bo przecież te skłonności determinują życie, nie masz opcji wyboru: to może na księdza albo małżeństwo. Poznajesz ludzi, kobiety, które ewidentnie są tobą zainteresowane, a tobie pozostaje ich unikanie albo ujawnienie problemu. Podobnie z przyjaźniami z mężczyznami. Zaczynasz wchodzić w głębszą relację z mężczyzną (zaznaczam, całkowicie czystą, przyjacielską) a w pewnym momencie czujesz, że go oszukujesz, nie jesteś w porządku, bo twój kumpel nie podejrzewa, że jesteś homoseksualny. Wydaje się, że żaden problem, ale w rozmowach unikasz pewnych tematów, a jeśli już je podejmiesz, to potem masz wyrzuty, że nie byłeś sobą, że ściemniałeś. W końcu postanawiasz powiedzieć mu o sobie. Nawet najlepszy przyjaciel, mimo zapewnień, podświadomie będzie traktował cię inaczej, nie mówie, ze gorzej, ale z dystansem, który mimo wszystko czujesz. To boli i zamyka na kolejne znajomości. Tego w Gościu Niedzielnym nie napiszą, bo tu ważna jest walka z gejami. Osoby, które to odczuwają, a żyją w czystości nie istnieją tutaj, bo jak napisałem wyżej, problem wydaje się rozwiązany, jeśli tylko nie grzeszysz.

Try, a może spróbowałbyś opisać swoją historię i wysłać do działu "Świadectwa"? Znasz może portal LifeSiteNews? To taki amerykański "Gość". I tam czytałam kilka świadectw gejów i lesbijek, którzy/które żyją bez grzechu (chociaż te historie, które czytałam, to raczej były o biseksualistach, bo te świadectwa były od osób, które żyły w normalnych małżeństwach, tylko że miały też i skłonności homoseksualne). Myślę, że "Gość" nie chce wcale atakować czy marginalizować homoseksualistów, którzy walczą ze sobą, bo na temat takiej drogi wypowiadają się bardzo pozytywnie - inna sprawa, że rzadko, bo homoseksualistów, którzy żyją w czystości i mówią o tym otwarcie, jest bardzo mało. Chcę, żebyś wiedział, że z mojej strony masz duży szacunek za to, jaki styl życia wybrałeś. I pamiętaj, że po spowiedzi wcale nie jesteś sam. Jest trudno, ale On jest po twojej stronie, zawsze. To może brzmi jak głupi frazes, ale mówi to osoba, która sama często nie umie znaleźć wspólnego języka z innymi, i ma duże problemy z samą sobą i z własną psychiką. Osoba, która, tak jak ty, prawdopodobnie nigdy nie wejdzie w żaden zdrowy związek, bo jest bezpłodna. Tak, mam zespół Turnera i nie mogę mieć dzieci. Tak, mam problemy w relacjach na poziomie emocjonalnym. Ale nie jestem sama i nie czuję się nieszczęśliwa. Chociaż wiem, co to znaczy być samotną - bo zanim uwierzyłam Jemu, czyli przez 16 lat, czułam się jak wyrzutek. Jesteś kimś wspaniałym, bo walczysz ze sobą - bez względu na to, co myślą o twoich skłonnościach różni tradycjonaliści.