Odnoszę nieodparte wrażenie, że w ostatnich latach "problem starszego brata" jest traktowany jako bicz na wiernych, uczciwych katolików. Co więcej usiłuje się wmawiać, jak postawa starszego brata jest niedobra, zła, grzeszna....
Ta przypowieść obok "rzucania kamieniami" jest często wykorzystywana aby zamknąć usta tym, co wołają np. o pladze rozwodów, o aborcji itd.
I nie zauważa się przy tym jednego, ostatniego zdania - starszy brat ma wszystko co należy do ojca, a ojciec z dobrocią pomaga starszemu bratu uporać się z taką po ludzku rozumianą niesprawiedliwością.
Więc nie potępiajmy starszych braci, lecz pomóżmy im zrozumieć miłosierdzie Kościoła.

„Nie widzimy w Bogu naszej ojczyzny, naszego domu”. W Bogu, i owszem, widzimy. I doświadczamy. W Kościele już niekoniecznie. I to niekoniecznie z powodu naszego grzechu - „syndromu starszego brata”. Gdy czyta się kreujące „nowa” Ewangelie wykładnie, często-gęsto czym prędzej ... wraca się do „starej”. Jak żywy staje przed oczyma śmieszno-gorzki dowcip o tym, jak można wypełniać słowo Ewangelii własna, „odautorska” treścią. Oto on: W pewnej parafii odbywała się Droga Krzyżowa. Prowadzący ja ksiądz w jej trakcie został odwołany do pilnej posługi. Prowadzenie nabożeństwa pozostawił wiec kościelnemu z poleceniem, aby zastapił go do swego powrotu. Ponieważ jego obecność się przedłużyła był przekonany, ze kościelny poprowadził Drogę do końca i zamknął Kościół. Jakiez było jego zdumienie, gdy zobaczył go otwartym i pełnym ludzi! Zaintrygowany wszedł, a wtedy usłyszał: stacja 47-ma, syn św. Jana i Marii Magdaleny wstępuje do zakonu ... Koloryzowanie i przeinaczanie Ewangelii grozi każdemu. Gorzej, gdy dopisuje się don treści, których tam nie ma. I nigdy nie było. Ksiądz - będąc kapłanem Pana - nie tyle powinien zaszczepiać wiernych swoimi interpretacjami Bożego słowa (być może mającymi swe źródło w „schorowanej wyobraźni” - za ks. Tischnerem), co stać na straży czystości przekazu wiary. Od tworzenia literatury są literaci.

Też mam takie samo wrażenie jak @TOMASZL. Na temat tej przypowieści nie słyszałem jeszcze ani jednej egzegezy w pełni prawidłowej. W tych wszystkich egzegezach zupełnie zapomina się o zadośćuczynieniu, które chyba już zostało wyrzucone z listy warunków dobrej spowiedzi. Jakoś wszyscy ci chwalcy syna rozpustnika zapominają, że on trwoniąc majątek Ojca siał straszliwe zgorszenie i czynił wielkie zło, a przejście do porządku nad tym złem, które on zadał innym, a może i swoim nieodpowiedzialnie poczętym dzieciom, jest zupełną pogardą dla skrzywdzonych przez syna rozpustnika. Miłosierdzie Ojca polega na tym, że Ojciec nie odrzucił definitywnie złoczyńcy, tylko ucieszył się z jego nawrócenia, co nie zdejmuje z niego w najmniejszym stopniu odpowiedzialności za popełnione zło, które on powinien zadośćuczynić. Sprawa starszego syna polega na braku miłości do swego Ojca i brata. Starszy syn, tak jak owi faryzeusze, uważa że przez egoistyczne wypełnianie nakazów Ojca, wypełnił wszystko wobec Boga i ludzi. Nie wiedział jednak, że miłość, to oprócz wypełnienia Prawa jest bycie miłosiernym i to był jego, jak i faryzeuszy błąd. Ta przypowieść niesie jeszcze jedną bardzo ważną naukę: Pokazuje nam jak bardzo ważną jest sprawa wychowania, czyli wstępnego ukształtowania świadomości młodego człowieka. Gdyby synowie byli wychowani w miłości, to ani młodszy nie poszedłby oddawać się rozpuście, ani starszy nie wykazałby się brakiem miłosierdzia.

Starszy brat "Nie wyruszył, by go szukać. Marzył o nierządnicach." Skąd to niby wiadomo? Przecież to młodszy porzucił dom.

Jak pisze Daniel Rops („Dzieje Chrystusa” Warszawa 1995, s. 336n) ten starszy brat to porządny chłopak, uczciwy, pracowity i w ogóle. Po cóż rzutować na niego pomówienia? A że starszy brat stawia sprawiedliwość nad miłosierdzie, to zrozumiałe. Lecz morałem jest dać pierwszeństwo miłosierdziu.
Przypowieść ta, jak pisze Joachim Gnilka („Jezus z Nazaretu” Kraków 1997, s. 111, 130 i 245), przypomina dwie inne : o niemiłosiernym dłużniku (Mt 18, 21-35) i o pracownikach z winnicy, sarkających „zrównałeś nas z nimi” choć przecież nie skrzywdzono ich, skoro „o denara była umowa” (Mt 20, 1 - 16).

Głównym celem tej przypowieści jest ukazanie w prostej formie grzeszników, z którymi Jezus jada ( młodszy syn) i faryzeuszy (starszy syn) i troska Ojca o nawrócenie jak tych, tak tych.