W tym sęk, że ten starszy syn niczego się nie nauczył. Tylko ten młodszy się czegoś dowiedział. Dowiedział się prawdy o świecie i prawdy o Bogu.
Obaj mieli na początku te same, fałszywe przekonania: że z dala od ojca żyje się lepiej, fajniej, milej, przyjemniej. Bez tych wszystkich obowiązków, zakazów, nakazów. I ten młodszy przekonał się o tym, że jest dokładnie odwrotnie. Że może na początku tak jest, ale potem życie zamienia się w koszmar, że tylko kłaść się do trumny.
Ten starszy nie dowiedział się tego nigdy. Do końca życia złościło go, że jego ojciec jest taki miłosierny, i do końca życia żył w przekonaniu, jak wiele poświęcił wybierając życie przy ojcu.
Tego młodszego doświadczenie zupełnie odmieniło. Zmieniło kompletnie jego relacje wobec ojca. Tak przynajmniej mi się wydaje. Wielu ludzi tego doświadcza i tak właśnie się dzieje.

A jeśli chodzi o uczenie się na błędach, to najlepiej uczyć się na cudzych :)

Nie wolno jednak nikogo do upadku zmuszać. Najpierw podstawić nogę, a potem (wspaniałomyślnie!) pomoc wstać. Zdobyte po takim upadku doświadczenie streszczają słowa: ostrożność i nieufność.

Ta przypowieść jest na drugim miejscu pod względem wypowiadanych pod jej adresem głupstw i niestworzonych rzeczy. Pierwsze miejsce ma to: "Powiedz nam więc, jak ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: Czemu wystawiacie Mnie na próbę , obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową! Przynieśli Mu denara. On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i napis? Odpowiedzieli Mu: Cezara. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. Gdy to usłyszeli, zmieszali się i zostawiwszy Go, odeszli. (Mt22, 17-22.)