Jak to nie nauczyliśmy się kochać? Dlaczego autor komentarza oskarża wszystkich słuchaczy, a może cały naród? Czy nie dajemy codziennym życiem przykładu miłości bliźniego? Zresztą historia naszego narodu to żywy przykład miłości bliźniego, szacunku i tolerancji dla innych religii i kultur. A że w każdym zasiewie znajdą się chwasty to czyż pszenica jest odpowiedzialna za gorycz ziaren kąkolu? Rodzimy i wychowujemy dzieci, pracujemy, opiekujemy się starszymi rodzicami i bezdzietnymi ciotkami i wujami, modlimy się za dusze zmarłych, wspomagamy finansowo różne fundacje, wybaczyliśmy Niemcom i Sowietom, czego jeszcze od nas się oczekuje? Może tego, że odbierzemy chleb własnym dzieciom i rodzicom i rozdamy go nierobom i pijakom? Że porzucimy rodziny i pojedziemy wspierać głodującą Afrykę? A kto nas tu zastąpi?

Niestety wątpię abyśmy my katolicy odrobili kiedykolwiek wszystkie lekcje zapisane w całości Kazań na Górze.
A przykłady "katolickiej miłości" da się przeczytać pod każdym wpisem na każdym z forów internetowych. I to przeraża.

Rzecz w tym, aby tych bliźnich dostrzegać i bliźnimi nazywać. Nie dzielić świata na „miłujących się” swoich i, w najlepszym razie „pustych” wrogów ...

Cała prawda,co do joty.Bóg zapłać.

Jak ludzie mają miłować, kiedy nie wiedzą co to jest miłość. Nawet księża nie wiedzą, bo gdyby wiedzieli, to chyba by ludziom mówili co to jest miłość, a jeszcze ani razu nie udało mi się usłyszeć od księdza co to jest miłość i na czym polega. Są dwa rodzaje miłości: Niebiańska i ziemska. Miłość niebiańska, to miłość (kochanie) panująca w Niebie, oraz pomiędzy oblubieńcami i małżonkami Taką miłość mają także rodzice do swoich dzieci. Ta miłość polega na łączeniu silną i nierozłączną więzią duchową kochających się, albo kochanych, co objawia się silnym pragnieniem stałego bycia ze sobą, albo z osobą kochaną (dzieci), które to bycie ze sobą daje poczucie szczęśliwości. Drugi rodzaj miłości (ziemska) jest aktem woli osoby, polegającym na stałym odrzuceniu niesprawiedliwości i stałym byciu sprawiedliwym i miłosiernym (dobra wola), czyli przestrzeganiu Dekalogu i dawaniu ze swojego potrzebującym. Pomiędzy miłującymi też wytwarza się więź duchowa nazywana przyjaźnią. Tą miłość ma każdy katolik, a jeżeli jej nie ma, to tylko udaje katolika, albo jest człowiekiem błądzącym. Tą miłość ma się do wszystkich bez wyjątku ludzi i o tej miłości mówi nam Chrystus, nakazując miłowanie nieprzyjaciół. Katolik ma przebaczać nieprzyjaciołom, czyli dobrowolnie wyrzekać się zemsty i ich miłować, czyli być wobec nich sprawiedliwym, tak jak wobec wszystkich innych, a jeżeli są potrzebujący (nie są w stanie zaspokoić swoich niezbędnych potrzeb), to być wobec nich miłosiernym, czyli w miarę możliwości dać im ze swojego co niezbędnie potrzebują.