No, odpuszczenie grzechów świetego, ani tym bardziej błogosławionego jeszcze nie czyni. Niezbędne jest autentyczne nawrócenie, czyli zmiana sposobu myślenia, patrzenia, wartościowania. Pomocny - szczery żal oraz zadośćuczynienie wyrządzonym krzywdom. A z tym, mimo „odpuszczania” grzechów bywa różnie ...

Nie da się ewangelizować językiem zakłamanym, czyli językiem, którego słowa nie mają precyzyjnego odniesienia do rzeczywistości, której dotyczą. Obecnie w Kościele używa się słów o fundamentalnym znaczeniu, które w większości są zakłamane. Takim słowem jest słowo "przebaczenie". Większość ludzi rozumie je, jako uznanie za niebyły złego uczynku wobec siebie, a księża w takim znaczeniu to słowo umieszczają w kontekst swoich nauk. To jest wprowadzanie ludzi w błąd! Słowo "przebaczenie" oznacza dobrowolne wyrzeczenie się jakiejkolwiek zemsty za doznane zło i nic więcej. Przebaczający traktuje złoczyńcę tak, jak każdego innego bliźniego. Przebaczenia nie trzeba nikomu ogłaszać, bo jest ono wiadome Panu Bogu. Popełniona niesprawiedliwość dalej w pełni oczekuje na naprawienie jej przez jej sprawcę.

Pan się tutaj bardzo myli. Po pierwsze, trzeba rozdzielić zadośćuczynienie od przebaczenia. Jeśli chodzi o naprawienie, to często nie ma możliwości by naprawić krzywdę, bo naprawienie oznacza przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia krzywdy, a na przykład, gdy się kogoś zabiło to już mu się życia nie przywróci. Tak więc raczej mówi się o tutaj zadośćuczynieniu a nie o naprawieniu.

Natomiast jeśli chodzi o przebaczenie, to jest to sprawa ofiary a nie sprawcy. I przede wszystkim - osoba skrzywdzona nie nabywa prawa do jakiejkolwiek zemsty. Zemsta jest takim samym złem jak wyrządzona krzywda. Przebaczenie oznacza że ofiara nie żywi już żadnej urazy do sprawcy. Tu chodzi o zmianę myślenia o sprawcy. Nieprzebaczenie to jest trucizna która zalewa serce ofiary.