No tak, przykładów „uznania ofiary za osobę winna, a sprawcy zła - za ofiarę” nie brakuje. Również w Kościele. I raczej nie wynika to z uczciwego „zgłębiania nauki Jezusa” ...

dwa lata temu redaktor Franciszek Kucharczak to własnie odkrył - ofiary Hitlera czy Stalina same są sobie winne, bo "zlekceważyły objawienia"

źródło zła przede wszystkim w tym kto je czyni także w osobach towarzyszących, bo nie pomogły w wyjściu ze złego życia, mimo objawów, że coś idzie w złym kierunku lub wręcz popychających tam delikwenta własnym przykładem, Niemcy przeszły wcześniej proces wychowawczy przez lata rządów NSDAP w treningu do zabijania i nienawiści, od Hitlerjungen począwszy, tak że przeciętny Muller mógł zostać sprawnym oprawcą i często nim został, zło nie spada "z nieba" przypadkowo jak Abecadło z pieca, tworzą je "lata pracy" oraz obojętności i ignorancji otoczenia, co pozwala, żeby dojrzało, co do objawień nie jest to wcale niedorzeczne, objawienia z Siekierek przepowiadały II wojnę na terenie Polski w takiej formie jak to miało miejsce z tym, że co do winnych lekceważenia to raczej chodzi o duchowieństwo, bo sami wierni nie za bardzo są od uznawania objawień i wprowadzania ich treści do oficjalnego obiegu, z tego objawienia akurat wynikało, że zniszczenia Warszawy to kara za złe prowadzenie się przedwojennych warszawiaków, skrobanki , luźne życie, podobnie to miało miejsce w przypadku Węgier, oni przez wojnę stracili chyba 2/3 terytorium, też gdzieś było wskazane, że za podobne "sprawy" ich to spotkało, gdyby czerpać z tego mądrość to dzisiejsze duchowieństwo powinno się głównie kształcić w umiejętności nauczania etyki małżeńskiej, żeby młodzi ludzie nie traktowali tej dziedziny życia bezmyślnie, że potem trzeba lecieć do apteki po EllaOne, mniej zaś truć skomplikowanych szczegółów do zapamiętania jak miał na imię ten czy inny przedstawiciel narodu wybranego, który coś tam ... albo innych ciężkich filozofii, kerygmatów czy podobnych abstrakcji

nikogo "prywatne objawienia" nie obowiązują

"jeśli problem proszę znaleźć kogoś" czemu ma służyć ten protekcjonalny ton?

Co i gdzie napisałam, to napisalam. Na koniec dobra - jak ufam - rada, aby we „wzajemnym budowaniu się” nie stać się towarzystwem wzajemnej adoracji, w swej istocie odległym zarówno od Boga, jak i - zwłaszcza innego - człowieka. Czego i sobie życzę.