ta perykopa stanowi największy problem teologów, którzy za wszelka cenę usiłują odwieść nauczanie Chrystusa od społecznych wymiarów Jego nauki. A przecież właśnie tu Chrystus umieszcza jądro swej nauki społecznej. Naucza w czasach, gdzie plemienna struktura Izraelitów zderzona zostaje z hierarchicznym i imperialnym państwem rzymskim. Chrystus nie odrzuca rodziny ale odrzuca nadrzędność struktur plemiennych. Jednocześnie odrzuca represyjność państwa i jego hierarchiczność. Wskazuje na konieczność budowy nowego społeczeństwa opartego na kompetencjach i mówi, że jedyną metodą jego budowy jest edukacja i kształtowanie od dołu, od aktualnie najniższych warstw społecznych. Żydzi, w jakiejkolwiek sprawie stosowali dyskurs oparty na kanonie religijnym, gdyż innego nie znali. Taka jest ich specyfika kulturowa. Nie oznacza to dzisiaj, że każde zdanie wypowiedziane przez Chrystusa ma jedynie wymiar religijny. Wystarczy odejść od tego schematu, by dostrzec dzisiaj głębię i prawdę Chrystusowego nauczania sięgającą podstaw egzystencji społeczeństwa. To w niezrozumieniu tej perykopy tkwią wszystkie problemy współczesnego Kościoła.