Ministerialny „błąd komunikacyjny”

Decyzja jest kontrowersyjna, od początku wywołuje dyskusje i jest powszechnie krytykowana. Zna argumenty przeciw, ale idzie w zaparte. W rezultacie po roku od wprowadzenia rozwiązania, jak się okazuje – faktycznie złego, pracownik przyznaje: „Popełniłem błąd, ale też źle mnie zrozumiano, więc to w sumie wasza wina”. W normalnej firmie taki pracownik ponosi odpowiedzialność – i za szkody w firmie, i za bezczelność. Być może wylatuje, być może zostaje zdegradowany. Ale to w normalnej firmie Bo przecież nie w MEN. Kiedy rok temu panie kierujące resortem edukacji ogłosiły rewolucję prac domowych, nie było chyba rozsądnego środowiska związanego z młodzieżą, które by nie oponowało. Podawano dziesiątki argumentów przeciw. Po roku, gdy widać to, co było do przewidzenia: spadek poziomu nauczania, rozleniwienie uczniów, brak motywacji do pracy własnej – co się przekłada na dyscyplinę i atmosferę w szkole – ministerstwo w końcu przemówiło. Tym razem ustami wiceminister Lubnauer. Przyznała ona w jednym z wywiadów, że resort popełnił błąd, ale to nie jest wina resortu. Odpowiedzialność wiceminister zrzuciła na... nas wszystkich. Według niej resort popełnił „pewne błędy komunikacyjne”, ale w zasadzie związane z przekazem informacji. Fragment rozmowy: „To, co powinniśmy bardzo wyraźnie mówić nauczycielom, to to, że mogą zadawać prace domowe. Chodzi o to, żeby nie była to ocena na końcu, tylko żeby uczeń otrzymał informację zwrotną”. Otóż chodzi raczej o to, żeby nie przyznać się, nie przeprosić i nie podać do – oczekiwanej – dymisji. I chodzi również o to, by nie naprawić błędów, które się z pieczołowitością i samozaparciem, za publiczne pieniądze, „wypracowało”. 

  unsplash