Wszelkie dobro lub studnia samotności

Hbr 13, 15-17. 20-21

Bóg zaś pokoju, który na mocy krwi przymierza wiecznego wyprowadził spomiędzy zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego, Jezusa, niech was uzdolni do wszelkiego dobra, byście wypełnili Jego wolę. Hbr 13, 20-21

Bóg uzdalnia – jak dziś czytamy – do wszelkiego dobra. Nie stawia wstępnych warunków. Wskazuje za to na cel – człowiek powinien wypełniać wolę Boga. Nawet jeśli dobrze czytamy Bożą intencję, a intencje własne też wydają nam się uczciwe (potrafimy zło nazwać złem), to sprawy czasem się jednak komplikują... Bo bywa i tak, że kusi nas już nie zło, a dobro. To znaczy kuszą pozory dobra. Jak nie dać się zwieść w pole własnemu ego? „Rozeznanie jest sztuką, której można się nauczyć i która ma swoje reguły” – podpowiada Franciszek w jednej z katechez. Po zbiór reguł warto udać się do św. Ignacego Loyoli. Najważniejsze to pamiętać, że nie zawsze opłaca się być ekspertem we własnej sprawie. „Ojcze Nasz, któryś jest... bądź wola Twoja”. 
Jest jeszcze kryterium: „po owocach poznacie”. Jak dobro, do którego – jak wierzę – uzdalnia mnie Bóg, wyraża się w relacji z drugą osobą? Wyprowadza ze smutku, czy odwrotnie, smutek pogłębia? Wnosi mądrość i pocieszenie, czy ogłupia i rani? Rozpala wiarę, czy uwiarygadnia słowa z pewnej iberoamerykańskiej powieści: „Życie to studnia samotności pogłębiająca się wraz z upływem lat”?