Chrześcijaństwo to religia drogi

Mk 1,29-39 

Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im.

Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto zebrało się u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ Go znały.

Nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: «Wszyscy Cię szukają». Lecz On rzekł do nich: «Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo po to wyszedłem».

I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

Chodził po całej Galilei, nauczając ich w synagogach i wyrzucając złe duchy. Mk 1,39

Chrześcijaństwo nie jest religią, która uprawia kult jednego miejsca. Chrześcijaństwo to religia drogi. Kontynuacja tradycji Abrahama i całego Izraela, który przez pokolenia zmierzał i zmierza do Boga. Jezus z apostołami bezustannie idzie, a za nimi idą tłumy. Być może wydaje się nam dzisiaj, że czas się zmienił, że świat dzieli się na miejsca chrześcijańskie i niechrześcijańskie. To umowne określenia. Chrześcijaństwo przekazywane jest w drodze. Zaczyna się w sercu i jest wszędzie tam, gdzie idziemy. Wszyscy jesteśmy powołani do tego, żeby iść i głosić.